του εκδότη τησ εφημερίδασ χριστιανική Κωνσταντίνου Μπλάθρα
Δύο είναι, κυρίως, τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας, που οδήγησαν τη Χώρα σ’ αυτή την πρωτοφανή παρακμή, στη βαθειά πολιτική, οικονομική, ταυτόχρονα κοινωνική και ηθική κρίση. Πρώτον, η πέρα από κάθε όριο, νομικό και ηθικό φραγμό, λεηλασία του κράτους από τις κομματικές νομενκλατούρες. Λεηλασία που, εκτός από στέγνωμα του δημόσιου ταμείου σημαίνει επίσης δήωση του δημόσιου χώρου της πολιτικής και καταλήστευση των ηθικών αποθεμάτων του λαού. Σ’ αυτή την άνευ προηγουμένου κομματική επέλαση (του συνόλου, δυστυχώς, των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Μεταπολίτευσης) η ανομία διεσπάρη σε μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, υπό τον μανδύα του (ιδιοτελούς) «εκδημοκρατισμού». Οι ρίζες της ανομίας πρέπει να αναζητηθούν εν μέση Δικτατορία, ιδιαίτερα στην τελευταία της περίοδο, στα δημοφιλή «φιλολαϊκά» μέτρα, με στόχο την εξαγορά συνειδήσεων.
Η Μεταπολίτευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ιδιαίτερα, εδώ είναι το μέγα παράδοξο, η Μεταπολίτευση του Ανδρέα Παπανδρέου επένδυσε σ’ αυτή τη «φιλολαϊκή» πολιτική εκδημοκρατισμού, η οποία διεύρυνε εμπράκτως το ταξικό χάσμα στην ελληνική κοινωνία. Απλώς στους έχοντες προστέθηκαν τώρα οι «κατέχοντες άκρες» αχρείοι του κομματικού (παρα)κράτους, που έμαθαν φαρσί τη νέα ομιλία μιας σοσιαλεπώνυμης ρητορείας.
Ερχόμαστε έτσι στη δεύτερη μεγάλη αμαρτία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, στον ασίγαστο, ιδιοτελή και εξαχρειωμένο λαϊκισμό της Μεταπολίτευσης. Τίποτα πια δεν ονομάζεται με τ’ όνομά του: Η διάλυση της αγροτικής παραγωγής ονομάστηκε «στήριξη» του αγρότη μέσω επιδοτήσεων, η εξάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος εκδημοκρατισμός της παιδείας, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας εκσυγχρονισμός, η υποτέλεια με εξευτελιστικούς όρους στους επικυρίαρχους (Αμερικανούς, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) φιλία των λαών, ειρήνη, πολιτική της υπερήφανης Ελλάδας κ.τ.ό. Το φάσμα του λαϊκισμού βαραίνει το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, με επιβεβαιωμένες κάποιες επαινετές εξαιρέσεις. Το ότι υπήρχε πάντοτε «ο αριστερός ψάλτης», η εξ αριστερών αντιπολίτευση, δεν αίρει την παραπάνω διαπίστωση, καθώς η αντιπολίτευση αυτή συνήθως υπερακόντιζε την κυβέρνηση σε λαϊκιστική αμετροέπεια αφ’ ενός, αφ’ ετέρου στήριζε πάνω της μια εξαχρειωμένη κομματική ιδιοτέλεια, η οποία ευθύνεται εν πολλοίς για τη σημερινή πλήρη πολιτική ακινησία. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο χάλι στα Πανεπιστήμια, μέσα από την μαφιόζικου τύπου «πολιτική» συναλλαγή, όπου το «κράτος της Δεξιάς» αντικαταστάθηκε από τους «αναβαπτισμένους» του Πολυτεχνείου, με την ίδια πάντοτε αντιδημοκρατική στόχευση.
Ίσως οι πιο πάνω κρίσεις φανούν ιδιαίτερα αυστηρές, επηρρεασμένες, θα πει κάποιος, από το κίνημα των επ’ εσχάτοις αγανακτισμένων. Μακάρι να ήταν οι διαπιστώσεις μας υπερβολικές. Αυτό ευχόμασταν κάθε φορά που γράφαμε τα κείμενα που ακολουθούν: Μακάρι να διαψευσθούμε! Η θέση της Κασσάνδρας και του Ιερεμία είναι το ίδιο άχαρες είτε ζεις στην Τροία ή στην Ιερουσαλήμ ή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Όταν προειδοποιούσαμε, μαζί με τους Γάλλους αγανακτισμένους του 2006, για «το φόβητρο του χρέους, ένα σύστημα καλύτερο από την αποικιοκρατία», το Αλογοσκούφειο τότε υπουργείο Οικονομικών συνέχιζε στο κόκκινο το δανεισμό της χώρας. Όταν γράφαμε ομοίως πως «η έλλειψη ευρύτερης στρατηγικής για τη χώρα, δηλαδή για την οικονομία, την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, την πληθυσμιακή ανάπτυξη, τη θέση της Ελλάδας στο διεθνες γίγνεσθαι, δημιουργεί μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την εθνική μας επιβίωση» ή όταν επισημαίναμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες «είναι μια καλοστημένη επιχείρηση καταλήστευσης των πόρων ενός μικρού λαού και φαλκίδευσης των δικαιωμάτων του», η Αθήνα βυθιζόταν στην παραισθησιογόνο ευτυχία του 2004. Κι όταν εκεί που στον Δεκέμβρη του 2008 ανευθυνο-«έφηβοι» σχολιαστές είδαν «εξέγερση της νεολαίας», εμείς καταγράψαμε την αρχή μιας δημοκρατικής εκτροπής, αυτή δεν άργησε να καταφθάσει τον Μάη του 2010. Μα κι όταν γράφαμε «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το καλοκαίρι του 2009 που Γ. Παπανδρέου επέλαυνε με το «λεφτά υπάρχουν», κι αν πρώτοι χτυπήσαμε στην πρώτη σελίδα τον τίτλο «Νέα (Γερμανική;) Κατοχή» (Γενάρης 2010), πάντα βαθειά μέσα μας ευχόμαστε να διαψευστούμε, τα χειρότερα να μην φθάσουν.
Δυστυχώς, η φωνή μας, όπως και η φωνή αρκετών άλλων, όσων δεν εξαγοράστηκαν και δεν ξεμυαλίστηκαν από τα καθρεφτάκια της Μεταπολίτευσης, αν και καθαρή στις διαπιστώσεις της παρέμεινε ασθενής, ίσως λόγω της φτώχειας μας και δικής μας αδυναμίας. Κι αν τώρα, που ολόκληρη η κοινωνία μοιάζει να ξυπνά από έναν τριακονταετή λήθαργο, συναθρίσαμε αυτές τις φωνές σ’ αυτό το βιβλίο, το κάναμε για ν’ ακουστεί η φωνή μας λίγο μακρύτερα, με την κρυφή ελπίδα να διαψευστούμε και τα χειρότερα να μην έρθουν. Θέλουμε επίσης να δυναμώσουμε τη φωνή εντύπων όπως η «Χριστιανική», με αγωνιστική πορεία μισού αιώνα, και του νέου και αχρημάτιστου περιοδικού «manifesto», που ανάβουν σαν μικρά φαναράκια σε μια Χώρα που πλέει ολοταχώς στις ξέρες της Νέας Τάξης.
Αλλά για να μη χαθούμε αύτανδροι, χρειάζεται επειγόντως να γίνει εκείνο που δεν έγινε τριάντα χρόνια τώρα: Να συζητήσουμε με ειλικρίνεια, να δια-βουλευτούμε και να συν-αποφασίσουμε ότι αυτή η μοίρα της καταστροφής δεν μάς ανήκει. Μια τέτοια απόφαση δεν είναι εύκολη δουλειά γιατί χρειάζεται να σηκώσουμε στην πλάτη μας την ευθύνη. Δημοκρατία χωρίς ευθύνη δε νοείται, όπως και Δημοκρατία χωρίς πατριωτισμό. Και πιστέψτε με, τα συνθήματα λίγην αξία έχουν, εάν δεν είναι πάνυ αποπροσανατολιστικά, σαν έρθει η ώρα των αποφάσεων. Σ’ ένα διεθνές περιβάλλον που ρέπει στο χάος, με τον ανταγωνισμό των ισχυρών να «χτυπάει κόκκινο», χωρίς τις αναστολές ενός Ψυχρού Πολέμου, για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, μόνο της στήριγμα είναι ο ίδιος της ο λαός, αυτός που το «Μνημόνιο» επιχειρεί να δέσει πισθάγκωνα. Το επείγον, αυτή την έσχατη ώρα, είναι να ξαναζωντανέψει το αγωνιστικό και αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού, που το καταπλάκωσε η συνθηματολογία και το εξανδραπόδισαν οι επιχορηγήσεις. Πρέπει να ξανάβρουμε τη θέληση και την απόφαση να ζήσουμε, με τα δικά μας μέσα, βασισμένοι στα δικά μας χέρια, που αργεύουν σήμερα, αγοράζοντας τα αναγκαία από τον σύγχρονο κόσμο μα και πουλώντας προϊόντα της προίκας του λαού μας, που δεν είναι ευκαταφρόνητη.
Γιατί, όπως το 1821, έτσι και σήμερα «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, / εάν η χρεία τες κρουταλεί.» Γιατί, αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει πάλι να ματώσουμε από της ελευθερίας «την κόψη του σπαθιού την τρομερή».
* Για το βιβλίο επικοινωνήστε με το βιβλιοπωλείο "Πορθμός" 22210-62626 ή στείλτε μήνυμα στο manifestomag[at]yahoo.gr
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 210-3811302 η με email xristianiki@xristianiki.gr
πηγή-http://www.antifono.gr/
Χωρίς να διεκδικούμε τον τίτλο του κοινωνικοπολιτικού προφήτη, είναι γεγονός ότι η Χ.Δ. και η «Χ»: 1) Είχαν εξ αρχής, από το 1961, τονίσει ότι η τότε Ε.O.Κ. ιδρύθηκε με βασικό στόχο την ισχυροποίηση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου στον ανταγωνισμό του με το αντίστοιχο βορειοαμερικάνικο και ιαπωνέζικο και όχι για να υπηρετήσει τους λαούς. Η Ε.Ε., που ακολούθησε, δεν άλλαξε φύση και χαρακτήρα. Αντίθετα, με τις συνθήκες Μάαστριχτ, Σένγκεν, Λισσαβώνας επιβεβαίωσε τους αρχικούς της στόχους και οργάνωσε μεθοδικά τους μηχανισμούς επίτευξής τους. 2) Χωρίς να διαθέτουμε επιτελεία ειδικών επιστημόνων-οικονομολόγων, διεθνολόγων κ.α. είχαμε αντιταχθεί στη «Νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους», που, κατά τους εκσυγχρονιστές Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου ήταν η ένταξή μας στην O.Ν.Ε., στην Ευρωζώνη. Είχαμε καταγγείλει και τις αλχημείες τους, προκειμένου να πετύχουν τα κριτήρια ένταξής μας στο ευρώ, και τις ανθρωποθυσίες που επέβαλαν προς χάριν των αριθμών και των δεικτών. 3) Πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση, είχαμε προειδοποιήσει για τον ερχομό της, από το 2004. 4) Σήμερα, δυστυχώς, η ζωή επιβεβαιώνει την ορθότητα των προσεγγίσεων και αναλύσεών μας. Το Ευρώ, από τη φύση και την αποστολή του, είναι ένα παγκόσμιο νόμισμα, χωρίς όμως να ανήκει σε ένα μόνο κράτος, όπως π.χ. το δολλάριο, αλλά σε ομάδα κρατών. Στην ομάδα αυτήν το «πάνω χέρι» έχουν, όπως είναι επόμενο, οι ισχυροί, κυρίως η Γερμανία. Η Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) δεν είναι μια κρατική τράπεζα, αλλά τράπεζα των τραπεζών. Δανείζει τις τράπεζες με 1% και οι τράπεζες τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., με επιτόκιο που καθορίζουν οι αγορές και όχι οι Κυβερνήσεις! Έτσι, μέσω της Ε.Κ.Τ. και του συστήματος Ευρώ, έχουμε: Παροχή άφθονων και φθηνών δανείων στις τράπεζες. Ακριβά και λιγοστά δάνεια στα Kράτη. Επιβολή σκληρής λιτότητας στην περιφέρεια, προκειμένου να αποπληρώσει τα ακριβά δάνεια. Ριζική αλλαγή των σχέσεων κεφαλαίου και εργασίας, υπέρ, φυσικά, του κεφαλαίου, και συνακόλουθη επιβολή εργασιακού μεσαίωνα. Άμεσα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, που επιβάλλεται από τις δομές της Ε.Ε. και του Ευρώ: Ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια, ύφεση, αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού, μείωση εξαγωγών και αύξηση εισαγωγών, αύξηση του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος, νέα δάνεια, νέα μέτρα λιτότητας, ένταση και επέκταση της φτώχειας και στο τέλος... χρεοκοπία! Αυτή είναι, δυστυχώς, η πορεία που έχει προδιαγραφεί για τη Χώρα και το λαό μας. Αυτή την πορεία θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αν δεν υπάρξει διεθνής αντίδραση-αντίσταση. Σε αυτόν τον καταστροφικό κατήφορο, στον οποίο οδηγούνται χώρες και λαοί προς όφελος των κερδοσκόπων, η Χώρα μας επιλέχθηκε ως πειραματόζωο. Έπρεπε τα μέτρα βαρβαρισμού να εφαρμοσθούν πρώτα σε έναν λαό, η ιστορία του οποίου τον θέλει ανυπότακτο. Και αν το πείραμα πετύχει, τότε εύκολα θα γενικευθεί. Για την επίτευξη του στόχου αυτού, να γίνει δηλαδή η Χώρα μας πεδίο βολής των κερδοσκόπων, των αγορών, η ηγεσία του ΠΑ.ΣO.Κ. εργάστηκε συνειδητά: Πολύ πριν αναλάβει την Κυβέρνηση, είχε επαφές με το Δ.Ν.Τ. για να προετοιμάσει τον ερχομό του. Απαξίωσε τη Χώρα και το λαό της διεθνώς (τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, «Τιτανικός» κ.τ.ό.). Αρνήθηκε να πάρει δάνειο με ευνοϊκούς όρους από τη Ρωσία και την Κίνα. Δεν πήρε δάνειο ούτε από τις αγορές, όταν το επιτόκιο ήταν της τάξης του 3%. Διόγκωσε, όπως καταγγέλλεται τώρα, τεχνηέντως το έλλειμμα στο 15,5%. Άφησε να εκτιναχθούν τα sprends στα ύψη και να είναι απαγορευτικός ο δανεισμός από τις αγορές, για να παρουσιάσει ως μονόδρομο την υπογραφή του επαίσχυντου Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης. Από τότε, κάθε τόσο αναγγέλλει μέτρα φονικά για τους οικονομικά ασθενείς και αφήνει άθικτους τους φοροκλέφτες, φοροφυγάδες, τα λαμόγια, τους τραπεζίτες, την πλουτοκρατία και την κλεπτοκρατία, με πάγια αιτιολογία ότι «έτσι θα σωθεί η Χώρα, γιατί χωρίς τα μέτρα αυτά δεν θα πάρουμε τη δόση του Δανείου και θα χρεοκοπήσουμε»! Κάθε φορά, όμως, είμαστε όλο και πιο κοντά στην υλοποίηση του αρχικού τους στόχου: Η Ελλάδα να ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο της, να μετατραπεί σε αποικία των τραπεζών και των αγορών... για να «σωθεί»! Με δεδομένη αυτή την κυβερνητική πολιτική, ο λαός βρίσκεται σε αδιέξοδο, γιατί δεν εμπιστεύεται, και δικαιολογημένα, το όλο πολιτικό σύστημα, μείζονος και ελάσσονος Αντιπολίτευσης.