ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

Γιά νά ὑπερβοῦμε τήν οἰκονομική καί κοινωνικοπολιτική κρίση

῞Ελληνίδες ῞Ελληνες συμπολίτες,

Βρισκόμαστε σέ ἕνα κρίσιμο ἐθνικὸ σταυροδρόμι.

Τὸ φάσμα τῆς χρεωκοπίας καὶ τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης ἀντικατέστησε τὴν ψευδαίσθηση τῆς εὐμάρειας καὶ τῆς καταναλωτικῆς εὐζωίας, ποὺ καλλιεργοῦσαν οἱ κυρίαρχες πολιτικὲς δυνάμεις.

῾Η ἄρχουσα ὀλιγαρχία προβάλλει ὡς λύση τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴ συμμόρφωση μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν ἐξωελλαδικῶν κέντρων ἐξουσίας.

Σὲ ἐπίπεδο οἰκονομικὸ προβάλλεται ὡς λύση ἡ καταβαράθρωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ λαοῦ καὶ ἡ μετατροπὴ τῆς Χώρας σὲ ἀποικία, μὲ τὸ ξεπούλημα τῆς δημόσιας περιουσίας στοὺς ξένους. ῎Αλλωστε, ὁ συνδυασμὸς τῆς βαριᾶς φορολογίας καὶ τῆς ὕφεσης, θὰ ὁδηγήσει στὸ ξεπούλημα καὶ τῆς ὅποιας ἰδιωτικῆς περιουσίας βρίσκεται σὲ ἑλληνικὰ χέρια στοὺς ξένους.

῎Ετσι, οἱ δανειστὲς τῆς Χώρας, μὲ πρόσχημα τὴν ὑπερχρέωση, ἐπιδιώκουν οἱ ἴδιοι νὰ ἁρπάξουν τὶς πλουτοπαραγωγικές της πηγὲς ἔναντι «πινακίου φακῆς».

῾Η ἀληθινή φύση τῆς κρίσης

῾Η κρίση ποὺ μαστίζει τὸ σημερινὸ κόσμο καὶ τὴ Χώρα, μᾶς δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι κυρίως οἰκονομική, μὲ κοινωνικές, πολιτικὲς καὶ ἠθικὲς προεκτάσεις. ῞Ομως, στὴν πραγματικότητα, ἡ κρίση εἶναι μία, πνευματική, καὶ βρίσκεται μέσα μας καὶ δημιουργεῖ τὴν κρίση ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ οἰκονομίας.

«Μέσα μας ἔχουμε σκοτώσει τὸν ἄνθρωπο, προτοῦ τὸν σκοτώσουν τὰ ὅπλα μας. Μέσα μας γεννιέται ὁ κλέφτης, προτοῦ κάμομε τὴν κλοπή. Μέσα μας γκρεμίζεται ὁ κόσμος κι ὕστερα παίρνουμε τὸν κατήφο-

ρο».

῾Η θέση αὐτή, κατὰ λέξη διατυπωμένη στὴ Διακήρυξή μας τῶν πρώτων μεταδικτατορικῶν χρόνων, παραμένει καὶ σήμερα ἐπίκαιρη ὅσο ποτέ, παρὰ τὶς κοσμογονικὲς ἐξελίξεις ποὺ μεσολάβησαν στὴν Πατρίδα μας καὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο.

Στὰ χρόνια τοῦ ψυχροῦ πολέμου κυριαρχοῦσε στὸν Πλανήτη ὁ ἀνταγωνισμὸς τοῦ Καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ ὡς ἀντίπαλων ἰδεολογιῶν, στρατιωτικοπολιτικῶν συνασπισμῶν καὶ κοινωνικῶν συστημάτων.

῾Η Χ.Δ. τὸ 1953, ὅταν ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη, εἶχε ὑποστηρίξει ὅτι πίσω ἀπὸ τὰ ἰδεώδη, ποὺ κατὰ καιροὺς προέβαλλαν καπιταλιστικὲς καὶ μαρξιστικὲς ἰδεολογίες, κρύβεται ἡ ὑλιστικὴ κοσμοαντίληψη, μὲ τὴν ὑπεροχὴ τοῦ ὑλικοῦ συμφέροντος ἔναντι οἱωνδήποτε ἄλλων προτεραιοτήτων. ῾Ο ὑλισμὸς ἀπὸ τὴ φύση του ἀποθεώνει τὸ ἀτομικὸ συμφέρον καὶ τὴν πλεονεξία καὶ ὑπονομεύει τὸ δημόσιο συμφέρον καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, μετατρέπει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ σκοπὸ σὲ μέσο καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ μέσο σὲ σκοπό.

῾Ο ὑλισμός ρίζα τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας

᾿Απὸ τὰ χρόνια τοῦ «ἄφρονος πλουσίου», ὁ ὑλισμὸς ὑπῆρξε ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ τῆς ἄρχουσας τάξης. Διόλου τυχαῖο δὲν εἶναι ὅτι τὸ 18ο αἰώνα ἡ ἀθεΐα ἀναπτύχθηκε στό πλαίσιο τῶν κυρίαρχων τάξεων καὶ πέρασε στὰ λαϊκὰ στρώματα ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ ᾿Επανάσταση καὶ μετά, σὲ ὅσες περιπτώσεις οἱ ἡγεσίες τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν καὶ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐγκατέλειψαν τὸ λαὸ καὶ συνταυτίσθηκαν μὲ τοὺς καταπιεστές του.

῞Ομως, στὴν πραγματικότητα,

— ἡ ἐλευθερία, «᾿Επ’ ἐλευθερίᾳ (γιά τήν ἐλευθερία) ἐκλήθητε, ἀδελφοί» (Παύλου Γαλ. ε’, 13), «Μὲ δουλεία καταδικάζεις τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου ἡ φύση εἶναι ἐλεύθερη κι αὐτεξούσια, κι ἀντινομοθετεῖς στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀνατρέποντας τὸ φυσικό Του νόμο.» (῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης)

— ἡ ἰσότητα, «᾿Εξ ἰσότητος τὸ ὑμῶν περίσσευμα (τό δικό σας περίσσευμα) εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα, ὅπως γένηται ἰσότης» (Β’ Κορ., η’, 13-14)

— ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, «᾿Ιδοὺ ὁ μισθὸς τῶν ἐργατῶν τῶν ἀμησάντων τὰς χώρας ὑμῶν (πού θέρισαν τά χωράφια σας) ὁ ἀπεστερημένος ἀφ’ ὑμῶν (πού ἐσεῖς ἁρπάξατε) κράζει...» (᾿Ιακώβου ε’, 4)

— ἡ ἰσότητα καὶ ἡ ἀδελφοσύνη τῶν λαῶν, ἡ κατάργηση τῶν διακρίσεων μὲ βάση τὸ ἔθνος, τὸ φῦλο καὶ τὴν καταγωγή, «Οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην (δέν ὑπάρχει διαφορά...), οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ...» (Γαλ. γ’, 28)

— ὁ σεβασμὸς τῆς ἐξουσίας στὸν πολίτη, «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι (γιά νά μέ ὑπηρετοῦν ἀλλά νά ὑπηρετῶ» (Ματθ. κ’, 28)

— ἡ ὑποχρέωση γιὰ φροντίδα πρὸς τοὺς κοινωνικὰ ἀποκλεισμένους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς μετανάστες καὶ τοὺς φυλακισμένους, «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς (ἀπό τό χρόνο πού δημιουργήθηκε) κόσμου. ᾿Επείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με (καί μέ φιλοξενήσατε), γυμνὸς, καὶ περιεβάλετέ με (μέ ντύσατε), ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με» (Ματθ. κε’, 31-46)

— τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐν γένει, ποὺ προέβαλλαν ὡς ἰδανικὰ οἱ ἀλληλοσπαρασσόμενοι κοινωνικοϊδεολογικοὶ συνασπισμοί, δὲν εἶναι ἐπινόηση τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῶν ἰδεολογιῶν, ποὺ ἐμπνεύσθηκαν ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ κληρονομιὰ τῆς Χριστιανικῆς Διδασκαλίας στὸν παγκόσμιο πολιτισμό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ μένουν χωρὶς περιεχόμενο, ὅταν ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴ χριστιανική τους ρίζα καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ τεθοῦν σέ ἐφαρμογὴ ἀπὸ τὶς ὑλιστικὲς ἰδεολογίες. ᾿Αντίθετα, κατὰ τὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγώνα τοῦ 1821, οἱ διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς ᾿Επανάστασης καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ λειτούργησαν ὡς φυσικὴ συνέπεια τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γενικότερα.

῾Η θέση αὐτὴ τῆς Χ.Δ. ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ πανηγυρικὰ μὲ τὴν κατάρρευση τοῦ συστήματος τοῦ λεγόμενου «ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ» στὴν Εὐρώπη. Οἱ δικτατορίες τῶν κομμουνιστικῶν κομμάτων ἐπιχείρησαν νὰ ἐπιβάλουν ἐπίγειους παραδείσους καὶ τὸ μόνο ποὺ πέτυχαν ἦταν νὰ διατηρήσουν τὴν ταξικότητα καὶ τὴν κοινωνικὴν ἀδικία, τὴν κρατικὴ τρομοκρατία καὶ τὴν καταπάτηση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων.

῎Αλλωστε, καὶ τὰ ἀστικὰ καθεστῶτα προέβαλλαν τὴν ἐλευθερία γιὰ τὴν κατοχύρωση τῆς οἰκονομικῆς ἐλευθερίας τῶν ἰσχυρῶν ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ἀσύδοτη λειτουργία τῆς ἀγορᾶς καὶ τὴν κατάργηση κάθε μορφῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν έργαζομένων.

῾Η δικτατορία τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ ἐπιβίωσε στὴν Κίνα, στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιημένης Οἰκονομίας, λειτούργησε συμπληρωματικὰ μὲ τὴν πιὸ ἄγρια μορφὴ τοῦ Καπιταλισμοῦ. Κατακλύζοντας τὸν κόσμο μὲ πάμφθηνα προϊόντα, χάρη στὴν ἀπάνθρωπη ἐκμετάλλευση τῶν ἐργαζομένων, το κινεζικὸ καθεστὼς λειτούργησε σέ βάρος τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ καί ἀποτέλεσε βασικὸ μοχλὸ γιὰ τὴν ἀποδόμηση τῶν ὅποιων κατακτήσεων τῶν ἐργαζομένων καὶ τοῦ κοινωνικοῦ κράτους στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη. Τὸ ἴδιο, ἄλλωστε, ἔπραξαν καὶ τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα ποὺ κατέρρευσαν, ἀφοῦ ἄφησαν πίσω τους κατεστραμμένες οἰκονομίες καὶ ἐργαζομένους μὲ μεροκάματα πείνας.

Κατὰ συνέπεια, δικαιώνεται ἀπόλυτα ἡ ἀπὸ δεκαετίες πρὶν διατυπωμένη θέση τῆς Χ.Δ. ὅτι Καπιταλισμὸς καὶ Κομμουνισμὸς δὲν λειτουργοῦσαν ἀντίθετα, ἀλλὰ συμπληρωματικά.

᾿Επιστροφή στήν «πολιτική τῆς κανονιοφόρου»

Τὸν ψυχρὸ πόλεμο καὶ τὴν ἰσορροπία τοῦ τρόμου διαδέχθηκε ἡ πολιτικὴ τῆς προώθησης τῶν περιφερειακῶν συγκρούσεων. Τὸ στρατιωτικοβιομηχανικὸ σύμπλεγμα, ποὺ τροφοδότησε πρῶτα τοὺς ἐξοπλισμοὺς τοῦ 2ου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ στὴ συνέχεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ἀναζητᾶ νέα προσχήματα γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ὕπαρξή του μὲ ἐπιλεκτικὲς στρατιωτικὲς ἐπεμβάσεις, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ συμφέροντα τῆς μοναδικῆς ἐναπομένουσας ὑπερδύναμης καὶ τῶν συμμάχων της, μὲ κύριο βραχίονα τὸ ΝΑΤΟ, ποὺ ἔχει χάσει κάθε λόγο ὕπαρξης μετὰ τὸ τέλος τοῦ ψυχροῦ πολέμου.

Μέχρι νὰ δημιουργηθοῦν ἀξιόπιστοι ἀντίθετοι πόλοι, ἡ θέση τῶν μικρῶν χωρῶν καθίσταται ἀκόμα πιὸ δύσκολη, ἀφοῦ δὲν μποροῦν αὐτές πιὰ νὰ ἀξιοποιήσουν τὸν ἀνταγωνισμὸ τῶν δύο ῾Υπερδυνάμεων, ὅπως προηγουμένως.

῾Η παρακμή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας

῾Η Πατρίδα μας, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἔζησε μιὰ αἴσθηση ἀνόδου τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καὶ μιὰ ψευδαίσθηση οἰκονομικῆς ἰσχύος μὲ ἀποκορύφωμα τὴ διοργάνωση τῶν ᾿Ολυμπιακῶν ᾿Αγώνων τοῦ 2004.

῞Ομως, πίσω ἀπὸ τὴ βιτρίνα τῆς καταναλωτικῆς εὐζωίας, κρυβόταν μιὰ βαθιὰ παρακμή, ποὺ σημαδεύτηκε ἀπὸ τὴν αὐξανόμενη πολιτικὴ, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς κυρίαρχες δυνάμεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῞Ενωσης, καὶ τὴν ὑποβάθμιση κάθε παραγωγικῆς δραστηριότητας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀποθέωση τοῦ εὔκολου κέρδους.

῞Οσα χρήματα ἦλθαν στὴν ῾Ελλάδα μὲ τὴ μορφὴ κοινοτικῶν ἐπιδοτήσεων, ἀντὶ νὰ ἐπενδυθοῦν σὲ ἔργα ὑποδομῆς, στὴν καλύτερη περίπτωση κατασπαταλήθηκαν σὲ παροχὲς καὶ ἐπέστρεψαν μὲ τὴ μορφὴ εἰσαγωγῶν καταναλωτικῶν προϊόντων ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου μᾶς ἦλθαν. Μεγάλο μέρος κατέληξε μὲ τὴ μορφὴ μίζας καὶ ὑπερκερδῶν στὶς τσέπες μιᾶς ἄπληστης καὶ κλεπτομανοῦς ὀλιγαρχίας (ποὺ ἔμεινε, δυστυχῶς, ἀνεξέλεγκτη ἀπὸ τὸν πολίτη, ποὺ εἶχε στὸ μεταξὺ μετατραπεῖ σὲ πελάτη) , ἀλλά καί ἀπό τούς θεσμούς καί ἐκπροσώπους τῆς Ε.Ε., τῶν ὁποίων ἡ συνενοχή εἶναι ἀδιαμφισβήτητη.

Μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Εὐρὼ ἐπιτάθηκε ἡ ἐξάρτηση καὶ ἐπιταχύνθηκαν οἱ ἐξελίξεις, ποὺ δρομολόγησε ἡ ἔνταξή μας στὴν ΕΟΚ. Τὰ ἐντὀπια βιομηχανικὰ προϊόντα δὲν ἄντεξαν τὸν ἀνταγωνισμὸ τῶν φθηνῶν εἰσαγόμενων κοινοτικῶν καὶ ὁ ἀγροτικὸς τομέας ἐγκαταλείφθηκε σὲ μεγάλο βαθμό, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Χώρα νὰ μετατρέπεται σὲ «ἄκαρπο συκῆ», μὲ ἀποσυντεθειμένη τὴν παραγωγικὴ δραστηριότητα. ῾Η ὅποια οἰκονομικὴ δραστηριότητα ἐπιβίωσε χάρη στὴν ἐκμετάλλευση τῆς φθηνῆς ἐργασίας τῶν μεταναστῶν.

Οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ ὁ εὐρύτερος δημόσιος τομέας στελεχώθηκαν μὲ κριτήριο τοὺς ρουσφετολογικοὺς διορισμοὺς καὶ ὄχι τὴν ἀξιοκρατία καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα πρὸς χάρη τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Περαιτέρω ἐπιβαρύνθηκε ἀπὸ τὶς τεράστιες σπατάλες καὶ τὶς μίζες πρὸς ὄφελος τῆς πολιτικοοικονομικῆς κλεπτοκρατίας, ἡ ὁποία ἀνεξέλεγκτη ἐπέβαλλε τὶς ἐπιλογές της, ἀποκομίζοντας τεράστια ποσὰ ἀπὸ ἐπενδύσεις καὶ προμήθειες στὴν ἄμυνα, στὴν ὑγεία καὶ σὲ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους τομεῖς.

Το σύστημα τοῦ Εὐρώ πού ἐπέτεινε τήν κρίση

Τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρωζώνης ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἀποδεικνύει ὅτι ἡ σημερινὴ οἰκτρὴ οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς ῾Ελλάδας ὀφείλεται στὴν ἔνταση τῶν ἀνισοτήτων ὑπὲρ τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομιῶν, ποὺ δημιούργησε τὸ σύστημα τοῦ Εὐρώ. Οἱ οἰκονομικὰ πιὸ ἀνίσχυρες χῶρες τῆς Περιφέρειας εἶδαν τὶς ἀγορές τους νὰ πλημμυρίζουν μὲ φθηνὰ προϊόντα τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ ἀνταγωνιστοῦν τὰ δικά τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν μετατόπιση πλούτου ἀπὸ τὴν Περιφέρεια στὶς ἰσχυρὲς οἰκονομίες.

Κατὰ συνέπεια, τὰ περὶ «τεμπέληδων τοῦ Νότου» εἶναι ἕνα κακοηθέστατο ὅσο καὶ ἀφελὲς παραμύθι τῶν ἰσχυρῶν τῆς Εὐρωζώνης, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὰ ὑπερκέρδη τους εἰς βάρος τῶν πιὸ ἀδύναμων οἰκονομιῶν καὶ νὰ τὰ αὐξήσουν ἀκόμα πιὸ πολύ, καθιστώντας τὶς χῶρες αὐτὲς κατὰ κυριολεξία «φόρου ὑποτελεῖς», μὲ μειωμένη ἐθνικὴ κυριαρχία, καὶ ἐξαγοράζοντας σὲ τιμὴ εὐκαιρίας τὰ περιουσιακά τους στοιχεῖα.

Τὰ λεγόμενα «προγράμματα διάσωσης» δὲν εἶναι πράξεις ἐλεημοσύνης, ἀλλὰ μέτρα ποὺ λαμβάνουν οἱ ἰσχυροὶ γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὸ σύστημα τοῦ Εὐρώ, ποὺ λειτουργεῖ ὡς μηχανισμὸς μεταφορᾶς πλούτου ἀπὸ τὴν Περιφέρεια τῆς Εὐρωζώνης στὶς ἰσχυρὲς οἰκονομίες.

Τὰ Κράτη τῆς Εὐρωζώνης εἶναι τὰ μόνα στὸν κόσμο ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ δανειστοῦν ἀπὸ τὴν Κεντρική τους Τράπεζα. ῾Η Ε.Κ.Τ. μπορεῖ νὰ δανείζει μόνο τὶς Τράπεζες καὶ ὄχι τὸ Κράτος, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ Κυβερνήσεις νὰ εἶναι ἕρμαια τῶν ἀγορῶν καὶ τῶν κερδοσκόπων, ποὺ τὶς ἐπηρεάζουν. Οἱ τραπεζίτες ἔχουν αὐτονομηθεῖ καὶ σὲ θεσμικὸ ἐπίπεδο καὶ ὑπαγορεύουν τὴν πολιτικὴ τῶν Κυβερνήσεων, μὲ γνώμονα τὴ δική τους προστασία.

Τὸ σύστημα τοῦ Εὐρὼ διευκόλυνε τὴν ἐμφάνιση τῆς κρίσης, ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὴν προσπάθεια παραγόντων τῆς ἀγορᾶς νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ κυριαρχήσουν στὴν παγκόσμια Οἰκονομία.

῾Η σημερινὴ Ε.Ε. κατέληξε νὰ λειτουργεῖ ὡς μηχανισμὸς ἐκθεμελίωσης τῆς μεταπολεμικῆς εὐρωπαϊκῆς ἀντίληψης γιὰ τὸ Κράτος Δικαίου καὶ ἐπίτασης τῶν ἀνισοτήτων ὑπὲρ τῶν οἰκονομικὰ ἰσχυρῶν.

Στρατηγική ἐξόδου ἀπό τὴν Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση

Οἱ σημερινές ἐξελίξεις στήν Ε.Ε. ἐπιβεβαιώνουν τίς ἐκτιμήσεις τῆς θέσης τῆς Χ.Δ., ὅτι ἡ ΕΟΚ, ἀρχικά, καί ἡ Ε.Ε. στή συνέχεια, ἱδρύθηκαν καί ὑπάρχουν γιά νά ὑπηρετοῦν τούς ἰσχυρούς τοῦ Κεφαλαίου καί ὄχι τούς λαούς. ῾Επομένως, ἡ παραμονή μας στήν Ε.Ε. θά ἐντείνει τήν ἀποικιοποίηση τῆς Χώρας μας καί θά κατατείνει στήν πλήρη ἀλλοτρίωσή της ἀπό τίς κυρίαρχες δυνάμεις τῆς Ε.Ε. Γιά τούς λόγους αὐτούς ἐπιβάλλεται ἡ χάραξη στρατηγικῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν Ε.Ε. μέ δημοψήφισμα καί ἡ σύναψη συμφωνιῶν συνεργασίας μέ ὅλες τίς χώρες, στή βάση τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων καί στό πλαίσιο μιᾶς ἄλλης πολυδιάστατης πολιτικῆς.

῞Οσο ὅμως θά παραμένουμε στήν Ε.Ε., θά πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε μαζί μέ τούς ἄλλους εὐρωπαϊκούς λαούς γιά τό δίκαιο τῶν λαῶν καί τήν ἀνατροπή τῆς ἀσυδοσίας τοῦ Κεφαλαίου.

Κρίση καί ἑλληνική παθογένεια

῞Ενα μεγάλο μέρος τοῦ λογαριασμοῦ, ποὺ καλεῖται σήμερα νὰ πληρώσει ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μὲ τὸ «Μνημόνιο» καὶ τὴ «Δανειακὴ Σύμβαση» μὲ ἐπαχθεῖς ὅρους, ὀφείλεται στὰ ὑπέρογκα κέρδη, εἴτε παράνομα, εἴτε νομιμοφανῆ, μιᾶς ὀλιγαρχίας, ποὺ πλούτισε τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια χάρη στὴν προνομιακὴ πρόσβαση ποὺ διατηροῦσε στὸ πολιτικὸ σύστημα.

῾Η ἄρχουσα ὀλιγαρχία, μὲ τὸ ρουσφέτι καὶ τὶς ἐπιλεκτικὲς παροχές, πέτυχε νὰ ἐξαγοράσει τὴ συνενοχὴ καὶ τὴν ἀνοχὴ μεγάλης μερίδας πολιτῶν.

῎Ετσι διαιωνίζονται ἡ κοινωνικὴ ἀδικία καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, ὅταν ὁ πολίτης, ἀντὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ συστήματος, τὸ συντηρεῖ καὶ τὸ στηρίζει, ἀνέχεται νὰ ἀδικοῦνται τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ οἱ συμπολίτες του, μὲ τὴν προσδοκία ὅτι θὰ τοῦ δοθεῖ κάποια στιγμὴ ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπωφεληθεῖ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν ἀδικία. Δυστυχῶς, μεγάλα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ προσχώρησαν, περισσότερο ἢ λιγότερο, σ’ αὐτὴ τὴ νοσηρὴ καὶ μηδενιστικὴ νοοτροπία.

῎Ετσι, διαιωνίζεται ἡ διαφθορὰ τοῦ κυρίαρχου πολιτικοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν, ἀντὶ νὰ ψηφίζει μὲ βάση τὸ πρόγραμμα καὶ τὸ ἦθος, ἐπιδιώκει νὰ ἐπωφεληθεῖ προσωπικὰ ἀπὸ τὴν παράνομη ἐξυπηρετήση καὶ τὸ ρουσφετολογικὸ διορισμὸ σὲ βάρος τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Καταντήσαμε ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ κοινὰ νὰ ἔχει γίνει ἐπάγγελμα ἀντὶ γιὰ καθῆκον.

Πῶς νὰ μὴν κυριαρχήσει ἡ διαφθορὰ στὴν πολιτικὴ ὅταν, ὅποιος θέλει νὰ ἀγωνιστεῖ μὲ ἀνιδιοτέλεια, χωρὶς νὰ προσδοκᾶ προσωπικὸ ὄφελος, ἀποβάλλεται ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ καὶ ἐπαγγελματικό του περίγυρο ὡς ἀφελής; Συνέπεια τῆς κατάστασης αὐτῆς εἶναι, κατὰ κανόνα, νὰ ἐπιβιώνουν πολιτικὰ εἴτε οἱ ἀνίκανοι, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ διαπρέψουν σὲ ἄλλο τομέα ἢ κληρονομοῦν τὴν πολιτικὴ πελατεία ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους, εἴτε ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κοινὰ μὲ ἰδιοτελῆ κριτήρια. Στὸ ἀδιέξοδο συντελεῖ καὶ ἡ κυριαρχία τοῦ δικομματισμοῦ, ὅπου δύο κόμματα ἐναλλάσσονται στὴν ἐξουσία, χωρὶς νὰ ἔχουν διαφορετικὴ πολιτικὴ πρόταση, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Εξουσία εἶναι ἀνεξέλεγκτη καὶ ἔχει τό περιθώριο νὰ αὐθαιρετεῖ συστηματικὰ καὶ νὰ ἐλέγχει τὴ Νομοθετικὴ (Βουλή) καὶ τὴ Δικαστική ἐξουσία, τῆς ὁποίας διορίζει τὴν ἡγεσία.

Πνευματική ἡ κρίση

Σέ ἕναν κόσμο ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ Νεοφιλελευθερισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποιημένη Οἰκονομία, τόσο ἀναγνωρσμένες προσωπικότητες τοῦ ἀστικοῦ πολιτικοῦ κόσμου, ὅσο καὶ οἱ πιὸ ἔγκυροι οἰκονομολόγοι δέχονται ὅτι κινητήριος μοχλὸς τῆς πρόσφατης ἀλλά καὶ παλαιότερων κρίσεων εἶναι ἡ ἀπληστία τῶν καπιταλιστῶν, ἡ ὁποία λειτουργεῖ πάνω καὶ πέρα ἀπὸ κάθε λογική. Αὐτὸ καὶ μόνο τὸ γεγονὸς καταδεικνύει τὶς πνευματικὲς ρίζες τῆς παρούσας, ἀλλὰ καὶ τῶν προηγούμενων κρίσεων τοῦ συστήματος.

῾Επομένως, καὶ ἡ σημερινὴ κρίση, μὲ τὴν ὁποία ἀπειλεῖται ἡ Χώρα μας μὲ κατάρρευση, ἐὰν δὲν δώσει «γῆν καὶ ὕδωρ» στοὺς πιστωτές της, εἶναι συνέπεια τοῦ πνευματικοῦ προβλήματος τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερα, γίνεται περισσότερο φανερὸ ἀπὸ ποτέ, ὅτι οἱ ρίζες τῆς κρίσης, σὲ παγκόσμιο καὶ ἐθνικὸ ἐπίπεδο, βρίσκονται στὴν πτώση καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν ἀπληστία καὶ στὸν ἐγωισμὸ τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Εἶναι φανερὸ ὅτι χωρὶς ἀνθρώπους πνευματικὰ ἀναγεννημένους καὶ ἀποφασισμένους νὰ φτάσουν ἀπὸ τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀναγέννηση τῆς κοινωνίας. ῾Ο ἀγώνας γιὰ τὴν προσωπικὴ ἐπιβίωση τοῦ καθενὸς εἶναι πρόβλημα ὑλικό. ῞Ομως, ὁ ἀγώνας καὶ γιὰ τὸ ψωμὶ τοῦ διπλανοῦ μας, εἶναι πρόβλημα πνευματικό, τὸ ὁποῖο καμία ὑλιστικὴ ἰδεολογία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλύσει.

῾Ο λαὸς περιμένει ἀπὸ τὴν Ποιμαίνουσα ᾿Εκκλησία του νὰ σταθεῖ ὁδηγὸς καὶ συμπαραστάτης στὶς κρίσιμες ὧρες ποὺ περνᾶμε, γιὰ νὰ ὑπάρξει καθολικὴ ἀντίσταση στὸν ἐκβαρβαρισμὸ καὶ ἀποσάθρωση τῆς κοινωνικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς. Καί ἀκόμα, τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας, λαός καί κλῆρος, ἄς ἀγωνιζόμαστε καί ἄς προσευχόμαστε νά ἀναστήσουμε στίς ᾿Ενορίες πραγματικές χριστιανικές κοινότητες ἀλληλεγγύης.

᾿Επιχειρεῖται ἀποδόμηση τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος

καί τῶν πνευματικῶν ἀντιστάσεων τοῦ λαοῦ

Σὲ ἐπίπεδο πνευματικὸ καὶ πολιτιστικό, ἀπὸ χρόνια ἐπιχειρεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς συνείδησης τῶν ῾Ελλήνων, ἰδίως μὲ τὴν ἀπόπειρα ἀποξένωσης τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση. ῞Οποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ προσωπικὲς πεποιθήσεις τοῦ καθενός, παραμένει ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία εἶναι συστατικὸ στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ Νέου ῾Ελληνισμοῦ. ᾿Απὸ ποικίλα κέντρα ἀποφάσεων γίνεται λυσσαλέος ἀγώνας γιὰ τὴν περιθωριοποίηση τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας ἀλλὰ καὶ τὴν πραχάραξη τῆς ῾Ιστορίας, μὲ στόχο τὴν ἐκμηδένιση τῆς προσφορᾶς της ὑπὲρ τοῦ ῾Ελληνικοῦ ῎Εθνους, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων λαῶν. Μποροῦν ἄραγε τά λόμπυ τοῦ διεθνοῦς Κεφαλαίου νά ὑπογορεύσουν καί νά ἐξομοιώσουν βίαια τίς ταυτότητες τῶν λαῶν;

῞Οσο ὑπῆρχε τὸ ἀντίπαλο δέος τοῦ Κομμουνισμοῦ, ἡ ἄρχουσα τάξη προσαρτοῦσε τὸ Χριστιανισμὸ στὴν ίδεολογία της, ἀκριβῶς ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ λεγόμενες «χριστιανοδημοκρατίες» τῆς Δύσης. ῞Ομως, τώρα ποὺ δὲν ἔχει τέτοια ἀνάγκη, δείχνει τὸ ἀληθινό της πρόσωπο. Τὸ φιλελεύθερο κομμάτι τῆς ἀστικῆς τάξης ἐπιζητεῖ τὴν περιθωριοποίηση τῆς ᾿Εκκλησίας στὸ ὄνομα δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τοῦ ἐξορθολογισμοῦ τῆς νομοθεσίας. ῾Η ἀκροδεξιὰ/ἐθνικιστικὴ πτέρυγα ὀψίμως –μετὰ ἀπὸ 2000 χρόνια!– ἀνακαλύπτει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀσύμβατος μὲ τὸν ῾Ελληνισμὸ καὶ τείνει εὐήκοον οὖς στὰ νεοπαγανιστικὰ κηρύγματα.

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀποξένωση ἀπὸ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἀνοίγει τὸ δρόμο στὴν ἐπικράτηση φασιστικῶν καὶ ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν, ποὺ καμία πέραση δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν στὸν ἑλληνικὸ λαὸ, ὅσο παρέμενε ἰσχυρὸ τὸ ὀρθοδοξο φρόνημα.

᾿Εξάλλου, δὲν εἶναι καθόλου τυχαία ἡ ἐπιχειρούμενη παραχάραξη τῆς ῾Ιστορίας ἀπὸ κύκλους ἱστορικῶν, στὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια καὶ στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης. Τὸ βυζαντινὸ παρελθὸν καὶ ἡ ρωμαίϊκη (ἑλληνορθόδοξη) ταυτότητα τῶν σημερινῶν ῾Ελλήνων ὑποβαθμίζεται. ῞Οταν γίνεται λόγος γιὰ τὴν ᾿Επανάσταση τοῦ 1821, αὐτὴ ἐμφανίζεται ὄχι ὡς ἐξέγερση γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς χαμένης πολιτικῆς ἐλευθερίας τῶν ῾Ελλήνων, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ ὡς προϊὸν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. ᾿Αποτέλεσμα· ἡ ἀποκοπὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς ρωμαιορθόδοξες ρίζες του, ἀλλὰ καὶ ἡ νομιμοποίηση τῆς ᾿Οθωμανικῆς Κατοχῆς. Γιατί ἀποσιωπῶνται οἱ μακροχρόνιες ἐξεγέρσεις τῶν ὑποδούλων ῾Ελλήνων λόγω τῶν φρικτῶν καταπιέσεων τῶν δυναστῶν. Γιὰ τὴν ἄρχουσα τάξη, ποὺ θέλει νὰ καλλιεργήσει τὴν ὑποταγὴ στοὺς σημερινοὺς ἐπικυρίαρχους, οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, ὡς πρότυπα ἀντίστασης, ἐξέγερσης καὶ ἀγώνα ἐνάντια στήν τυραννία, εἶναι πρότυπα «ἀρνητικά» καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δυσφημοῦνται καὶ ἡ συμβολή τους ὑποβαθμίζεται. Γιὰ παρόμοιους λόγους ὑποβαθμίζεται ἡ συμβολὴ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀφοῦ οἱ ξένοι ἐπικυρίαρχοι καὶ οἱ ντόπιοι ἐντολεῖς τους ἐπιδιώκουν τὴν περιθωριοποίησή της ἀπὸ συστάσεως τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἔχει καταγγείλει μὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα ἤδη ὁ Μακρυγιάννης.

Το πολιτικό καί κοινωνικό πρότυπο τῆς Χ.Δ.

῾Η Χ.Δ. ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τῆς ᾿Ορθόδοξης Χριστιανικῆς Διδασκαλίας στὴν κοινωνία. Εἶχε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει ὡς κοινωνικὸ πρότυπο τὶς κοινότητες τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ποὺ μὲ τήν ἐλεύθερη προαίρεσή τους τὰ εἶχαν ὅλα κοινά, ἀφοῦ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

᾿Ελευθερία χωρὶς κοινωνικὴ δικαιοσύνη εἶναι δῶρο ἄδωρο γιὰ τοὺς ἀδικημένους καὶ αὐτοκαταργεῖται, στὸ βαθμὸ ποὺ μόνον οἱ ἰσχυροὶ ἔχουν τὰ μέσα νὰ κάνουν χρήση της.

Παράλληλα, ὅσοι μὲ τὸ στανιὸ καὶ μέ μέσα ἀνελεύθερα ἐπιχείρησαν νὰ δημιουργήσουν «ἐπίγειους παραδείσους», μὲ ὅραμα τὴ δημιουργία μιᾶς δίκαιης κοινωνίας, ἔκαναν τὴν κοινωνία κόλαση.

Προκειμένου νὰ φτάσουμε σὲ μιὰ κοινωνία ἐλευθερίας καὶ δικαιοσύνης, ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση καὶ ἀναγέννηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο στὴ βάση τῆς ᾿Ορθόδοξης Χριστιανικῆς Διδασκαλίας, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται τὸ «Μακάριόν ἐστι (εἶναι εὐλογημένο, προκαλεῖ χαρά) διδόναι μᾶλλον ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. κ’, 35) καὶ τὸ «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι». (Ματθ. κ’, 28)

Πολλοὶ ἀδελφοί μας νομίζουν ὅτι εἶναι ἀρκετὴ μιὰ τυπολατρικὴ καὶ εὐσεβιστικὴ τήρηση ὁρισμένων κανόνων καὶ θρησκευτικῶν ὑποχρεώσεων. Κάποιοι κλαῖνε στὴν ἐκκλησία γιὰ τοὺς φτωχοὺς κάθε Κυριακή, ἐνῶ τὴν ὑπόλοιπη ἑβδομάδα δημιουργοῦν φτωχοὺς ἢ ἀνέχονται νὰ δημιουργοῦνται φτωχοί.

῞Ομως, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, ἂν δὲν κάνουμε τρόπο τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς τὴ Χριστιανικὴ Διδασκαλία, ἐὰν δὲν ἀγωνιστοῦμε, ὥστε ἡ ἑνότητα καὶ ἡ κοινωνία τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης νὰ ἐπεκταθεῖ πέρα ἀπὸ τοὺς τέσσερις τοίχους τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ ἐπιδράσει σὲ ὅλη τὴν κοινωνία ὅπου ζοῦμε, στὴν κατεύθυνση τῆς ἐλευθερίας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, τῆς ἄρσης τῆς ἐκμετάλλευσης ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο. («῾Ορᾶτε τοίνυν (προσέξτε λοιπόν) ὅτι ἐξ ἔργων δικαιοῦται ἄνθρωπος καὶ οὐκ ἐκ πίστεως μόνον». (᾿Ιακώβου β’, 24).

Περιμένουμε καί ἡ Διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας νά λειτουργήσει ὡς ὁδηγός καί πρότυπο, μακριά ἀπό κάθε ἀδιαφάνεια καί διάσταση ἀπό τό λαό τοῦ Θεοῦ.

῾Η εὐθύνη τοῦ κάθε πολίτη

῾Η σημερινὴ κρίση ἀνέδειξε τὴ μωρία ὅσων λογίζονταν «ἔξυπνοι», διακηρύσσοντας ὅτι τίποτα δὲν γίνεται «μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι», καὶ ὅτι μόνον ὁ συμφεροντολόγος ἐπιπλέει· Διότι ἡ κρίση εἶναι κατεξοχὴν ἀποτέλεσμα τοῦ ἀτομιστικοῦ καὶ ἐγωιστικοῦ πνεύματος, ποὺ κυριάρχησε ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βουλιάζουμε ὅλοι μαζὶ σήμερα.

῞Οσοι ζοῦσαν μὲ τὴν αὐταπάτη ὅτι ἦταν πρὸς ὄφελός τους ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸ κοινὸ συμφέρον καὶ τὸ ἀποκλειστικὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὰ ἀτομικά, συντεχνιακά ἢ στενὰ ταξικά τους συμφέροντα, ξυπνᾶνε ἀπότομα καὶ δυσάρεστα.

Διαπιστώνουν ὅτι ἡ ἀνοχὴ καὶ συνενοχὴ στὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ στὴ διαφθορὰ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος πληρώνονται ἀκριβά. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς κλεπτοκρατίας, ὄχι μόνο συναισθάνονται ὅτι κάθισαν στὸ σβέρκο τοῦ λαοῦ ἐπωφελούμενοι τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς συνενοχῆς μεγάλου μέρους τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ ἀρέσκονται καὶ νὰ θυμίζουν ὅτι «ὅλοι ὠφεληθήκαμε» ἢ «μαζὶ τὰ φάγαμε».

᾿Εννοεῖται, βέβαια, ὅτι μιὰ μικρὴ ὀλιγαρχία πλούτισε σὲ βάρος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. ῞Ομως, τὸ πέτυχε ἐξαγοράζοντας μὲ μικροπαροχές, ρουσφέτια καὶ ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις τὴν ἀνοχὴ καὶ συνενοχὴ μεγάλου μέρους τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα καλοῦνται νὰ πληρώσουν τὸ λογαρισμό.

Πρὶν εἴκοσι χρόνια, ὁ σερβικὸς λαὸς εἶχε βιοτικὸ ἐπίπεδο ὅμοιο μὲ τὸ δικό μας. ῞Ομως, ἡ Σερβία κατέρρευσε οἰκονομικὰ μέσα σὲ λίγες μέρες καὶ στὴ συνέχεια ὑπέστη βαριὲς ἧττες στὰ ἐθνικά της θέματα, ἀφενὸς διότι ὁ λαός της ἀντιστάθηκε στὶς ἐπιλογὲς τῆς Νέας Τάξης, ἀφετέρου δὲ διότι ἡ πολιτική της ἡγεσία, στὴν καλύτερη περίπτωση, δὲν ἀντιλήφθηκε τοὺς διεθνεῖς συσχετισμοὺς δυνάμεων καὶ παγιδεύτηκε ἀπὸ τὶς δικές της αὐταπάτες.

Τὸ ἴδιο κινδυνεύει νὰ πάθει σήμερα ἡ ῾Ελλάδα, ἡ ὁποία λόγω τῆς πολιτικῆς καὶ πολιτισμικῆς της ἰδιαιτερότητας, ἀνέκαθεν ὑπῆρξε «μαῦρο πρόβατο» καὶ στόχος τοῦ διεθνοῦς κατεστημένου καὶ μαζὶ μὲ ἄλλες χῶρες τῆς εὐρωπαϊκῆς Περιφέρειας, ἔχει στηθεῖ «στὸ ἀπόσπασμα» ἀπὸ τὶς κυρίαρχες δυνάμεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῞Ενωσης.

Σήμερα καλούμαστε νὰ χαράξουμε μιὰ πορεία ποὺ νὰ συνδυάζει ἀποφασιστικότητα καὶ εὐθύνη, μὲ κατανόηση καὶ ἀξιοποίηση τοῦ διεθνοῦς συσχετισμοῦ δυνάμεων. Νὰ συνδυάσουμε τὸν ἀγώνα γιὰ προάσπιση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας καὶ ἀξιοπρέπειας μὲ τὴ σύνεση ποὺ ἀπαιτεῖται, ὥστε νὰ μὴν ἀκολουθήσουμε ἀνεύθυνες πολιτικές, νά μήν πέσουμε στὶς παγίδες τοῦ διεθνοῦς ἰμπεριαλισμοῦ καὶ προκληθεῖ χειρότερη καταστροφή. ῾Η ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση δὲν γίνεται χωρὶς θυσίες. ῞Ομως, τὰ βάρη πρέπει νὰ κατανεμηθοῦν δίκαια καὶ νὰ πιάνουν τόπο. Τὰ μέτρα λιτότητας ποὺ ἐπιβλήθηκαν, ὄχι μόνον εἶναι ἄδικα καὶ ἐπαχθῆ γιὰ τὸ λαό, ἀλλὰ καὶ βαθαίνουν τὴν ὕφεση καὶ ἀπονεκρώνουν τὴν ἀγορὰ καὶ τὴν Οἰκονομία γενικότερα.

Χρέος ὅλων τῶν πολιτῶν εἶναι νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴ συθέμελη ἀνατροπὴ τοῦ ὑπάρχοντος πολιτικοῦ συστήματος, ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὴν κοινωνικὴ παρακμὴ καὶ τὴν κρίση, μὲ τὴν ἀνάδειξη νέων ὑγιῶν πολιτικῶν δυνάμεων ἄξιων νὰ ἀναλάβουν τὴ διακυβέρνηση τῆς Χώρας.

Στὶς κρίσιμες στιγμὲς ποὺ περνᾶμε, ἡ Χ.Δ. ἀπευθύνει κάλεσμα πνευματικῆς ἀφύπνισης στὸν κάθε πολίτη, στὸν ἀγώνα γιὰ ἕναν καινούργιο ἄνθρωπο σὲ μιὰ καινούργια κοινωνία, μὲ ἄμεσο στόχο τὴν ἀντίσταση στὴν ἐπιχειρούμενη ἀποσάθρωση τοῦ κοινωνικοῦ Κράτους καὶ στὴν κατάλυση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Χώρας.

᾿Αθήνα, 22-23 Νοεμβρίου 2011

Ζ’ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Πολιτική ἀπόφαση τοῦ Ζ’ Συνεδρίου

τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας

Σέ πλανητικό ἐπίπεδο, ἡ οἰκονομική κρίση χρησιμοποιεῖται ὡς μέσο ἀνακατανομής τοῦ πλούτου σέ βάρος τῶν μεσαίων καί ἀσθενέστερων κοινωνικῶν τάξεων καί ὑπέρ τοῦ διεθνοῦς χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος τοῦ μεγάλου Κεφαλαίου καί τῶν κερδοσκόπων.

Οἱ πολιτικές ἡγεσίες λειτούργησαν ὡς ἱμάντες διαβίβασης τῶν συμφερόντων τῶν τραπεζιτῶν καί τῶν πολυεθνικῶν καί συντέλεσαν στόν ὑπερδανεισμό καί τή συνακόλουθη ὑπερχρέωση τῶν Κρατῶν. ῾Η κατάσταση χειροτέρεψε μέ τά προγράμματα διάσωσης τῶν Τραπεζῶν, πού ἐπιβάρυναν τούς κρατικούς προϋπολογισμούς.

Στήν ὑπερχρέωση τῶν Κυβερνήσεων συντέλεσε καί τό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, πού κυριάρχησε ἀπό τό 1981 καί προκάλεσε τή συσσώρευση πλούτου στούς πλουσιότερους σέ βάρος τῶν ἀσθενέστερων κοινωνικῶν τάξεων. ῾Ο πλοῦτος αὐτός ἔπαψε νά τροφοδοτεῖ τήν Οἰκονομία καί τά κρατικά ἔσοδα, μέ ἀποτέλεσμα τή σταδική ἀποδυνάμωση τῶν κρατικῶν ἐσόδων καί τήν ὑπερχρέωση τῶν Κρατῶν.

Πολιτική Κατοχῆς καί ἀπαξίωση τῆς παραγωγῆς

Στή Χώρα μας βρίσκεται σέ ἐξέλιξη μιά πολιτική Κατοχῆς καί ἐξαθλίωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τό εἰσόδημα τῶν πολιτῶν πλήττεται βίαια καί διπλά, πρῶτον μέ τίς μισθολογικές περικοπές καί δεύτερον μέ τίς ὁριζόντιες ὑπερφορολογήσεις. Ταυτόχρονα, ὑπονομεύονται οἱ ὅποιες κοινωνικές παροχές καί ἡ ἐξασφάλισή τους (παιδεία, ὑγεία, ἐργασία, περιβάλλον κ.λπ.).

Παράλληλα, σήμερα μεθοδεύεται καί ὑλοποιεῖται ἡ ἀπαξίωση τῶν παραγωγικῶν δομῶν καί τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Χώρας —δημόσιων καί ἰδιωτικῶν— ἀλλά καί τῆς ἀκίνητης περιουσίας τῶν ῾Ελλήνων, τόσο ὡς ἑλληνικοῦ Δημοσίου ὅσο καί ὡς προσώπων, μέ στόχο τό πιό εὔκολο ξεπούλημά τους στούς ξένους καί στήν ἑλληνική οἰκονομική ὀλιγαρχία. Στό στόχαστρο ἔχει μπεῖ καί ἡ μικρή ἀκίνητη περιουσία καί ἰδίως ἡ πρώτη κατοικία.

῾Η κρίση εἶναι διεθνής καί συστημική. ῞Ομως, ἐντάθηκε στή Χώρα μας μέ κυρίαρχη καί καταλυτική εὐθύνη τοῦ διεφθαρμένου πολιτικοῦ συστήματος καί τοῦ πολιτικοῦ του προσωπικοῦ.

Εὐθύνη Κομμάτων καί συντεχνιῶν

Κανείς τους δέν μπορεῖ νά ἀποποιηθεῖ τίς εὐθύνες του εἴτε ὡς συμμέτοχος εἴτε ὡς ἀνεχόμενος τό κατρακύλισμα τῆς Χώρας στή σημερινή ἀπελπιστική κατάστασή της, προσποιούμενοι ὅτι δέν ἄσκησαν —κάποιοι ἤ οἱ φορεῖς τους— ἐξουσία. Αὐτό ἀφορᾶ ὅλα τά Κόμματα, πού ἐκπροσωπήθηκαν στό ῾Ελληνικό Κοινοβούλιο μετά τήν Μεταπολίτευση. Διεφθάρησαν μέχρι σήψεως καί χρεοκόπησαν αὐτοί πρῶτα καί, παράλληλα, ὁδήγησαν στή διαφθορά καί τήν χρεοκοπία τήν ῾Ελλάδα καί τόν ῾Ελληνικό Λαό. Τό πολιτικό σύστημα καί τά κοινοβουλευτικά κόμματα, μετεξελίχθηκαν σταδιακά μετά τήν Μεταπολίτευση τοῦ 1974, σέ φεουδαρχικοῦ τύπου πολιτικές ὀντότητες, πού ἐπιβίωσαν μέχρι σήμερα, διασφαλίζοντας τήν δημοκρατική νομιμοποίησή τους μέ τήν ἀνάπτυξη φεουδαλικῶν σχέσεων ἐξάρτησης τοῦ λαοῦ —δίκτυα διοριζόμενων καί ἐξυπηρετούμενων ἡμετέρων— καθώς καί συντεχνιῶν, ἐπαγγελματικῶν καί συνδικαλιστικῶν.

Οἱ ἐργαζόμενοι, ἐπίσης, δέν κατάφεραν νά ἀποτρέψουν τόν ἐν πολλοῖς ἐκφυλισμό τοῦ συνδικαλιστικοῦ κινήματος καί τήν μετατροπή του, ἐν τέλει, σέ πολλές περιπτώσεις, σέ κραταιό βραχίονα καί φερέφωνο τῶν κοινοβουλευτικῶν Κομμάτων καί τῆς ἐξυπηρέτησης τῶν συμφερόντων τους. ῾Ως κοινωνία πρέπει νά κάνουμε τήν αὐτοκριτική μας πάνω σ᾿ αὐτό τό μεῖζον θέμα. Νά ἐπαναπροσδιοριστοῦμε καί νά ἐπαναπροσανατολιστοῦμε τάχιστα, ἀφοῦ μόνο τό Λαϊκό Κίνημα καί οἱ ἐργαζόμενοι εἶναι αὐτοί πού μποροῦν νά ἀντισταθοῦν ἀποτελεσματικά στήν λαίλαπα τῶν μέτρων καί στήν Κατοχή, πού ἐπιβάλλουν στή Χώρα μας τό Διεθνές Κεφάλαιο, τά Διεθνῆ Γεωπολιτικά Συμφέροντα καί ἡ Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση.

῾Η πρώτη δεκαετία τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ὑπῆρξε καταστροφική γιά τήν Χώρα μας.

῾Ο πλοῦτος στὴν ὀλιγαρχία

Μέ τήν κρίση τοῦ Χρηματιστηρίου τό 1999 ἐξανεμίστηκαν οἱ ἀποταμιεύσεις τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί τεράστιος πλοῦτος μεταφέρθηκε στήν οἰκονομική ὀλιγαρχία καί σέ λίγους νεόπλουτους διαπλεκόμενους (μέρος τοῦ πολιτικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ κυκλώματος ἀλλά καί ἄλλους) ὑπηρέτες. ῎Ετσι οἱ οἰκονομικές καί κοινωνικές δυνατότητες ἀντίστασης τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας περιορίστηκαν δραματικά.

᾿Από τήν εἴσοδό μας στό Εὐρώ (1.1.2002) καί μέχρι σήμερα, τό ἐπίπεδο τῶν τιμῶν καί το κόστος ζωῆς στήν ῾Ελλάδα ἀνέβηκαν τόσο πολύ, πού ὁδήγησαν τή Χώρα μας νά εἶναι ἡ ἀκριβότερη τῆς Εὐρωζώνης, ἐνῶ τό ἐπίπεδο τῶν μισθῶν της εἶναι περίπου στά δύο τρίτα τοῦ ἀντίστοιχου εὐρωπαϊκοῦ Μ.Ο. ῾Η εὐθύνη τῶν Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καί Ν.Δ. γι’ αὐτό εἶναι ἐγκληματική. ῾Η συγκέντρωση καί συνένωση τῶν κεφαλαίων, πού πραγματοποιήθηκε, εἶναι μοναδική. ῾Η πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, πού ἀντισταθμίστηκε στρεβλά ἀπό τόν ἰδιωτικό καί δημόσιο δανεισμό, πυροδότησε τό ήδη καθιερωμένο καταναλωτικό μοντέλο κοινωνίας σέ βαθμό νοσηρῆς κατάστασης. Τό τραπεζικό μας σύστημα πρωταγωνίστησε καί καταλήστεψε τό Δημόσιο, τούς μικροεπιχειρηματίες καί τά λαϊκά στρώματα.

῾Η ἀνάπτυξη τῆς Χώρας στηρίχτηκε κυρίως στήν κατανάλωση, ἐνῶ οἱ παραγωγικές δομές καί δυνατότητές της ὁδηγοῦνταν σέ ὅλο καί μεγαλύτερη συρρίκνωση. Αὐτή ἡ τάση εἶχε ἤδη διαμορφωθεῖ ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Χώρας μας στήν Ε.Ο.Κ. καί ἐντάθηκε λόγῳ τῶν πολιτικῶν πού ἀκολουθήθηκαν. ῎Ετσι, ἡ ῾Ελλάδα σήμερα εἶναι μιά μειωμένης ἀνταγωνιστικότητας εἰσαγωγική καί ἐπικίνδυνα ἐξαρτημένη Χώρα.

Διαφθορὰ καὶ ἀπαξίωση τοῦ Δημοσίου

Τό νοσηρό, μέ φεουδαλικά χαρακτηριστικά, κοστοβόρο, πελατειακό, ἀντιπαραγωγικό, ἄδικο καί ἐχθρικό ἀπέναντι στόν πολίτη ῾Ελληνικό Κράτος ἐξελισσόταν σέ μεγάλο ἀσθενή μέ τήν εὐθύνη τῶν Κομμάτων. ῎Ετσι, ἀπαξιώθηκε τό Δημόσιο καί παρουσιάστηκε ὡς σωτήρια λύση καί μονόδρομος ἡ ἰδιωτικοποίηση τῶν πάντων. ῾Η διαφθορά δηλητηρίασε τήν πολιτική καί κοινωνική ζωή τῆς Χώρας καί τά σκάνδαλα διαδέχονταν τό ἕνα τό ἄλλο καί ἐπικράτησε ἡ ἀνομία καί ἡ ἀτιμωρησία.

῾Η κρίση πού βιώνουμε, ἐκτός ἀπό οἰκονομική, εἶναι ταυτόχρονα κρίση ἀξιῶν. Βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες καί συμπεριφορές εἶναι ἐξίσου ὑπεύθυνες γιά τή χρεωκοπία μας ὡς κοινωνίας· οἱ δυναμικές μειοψηφίες, πού διεκδικοῦν τό συντεχνιακό τους συμφέρον μέ ὅμηρο ὁλόκληρη τήν κοινωνία· ἡ στείρα ἐπιδοματική λογική ἀντί ὑγιῶν παραγωγικῶν πρωτοβουλιῶν, ἡ διάβρωση τῶν δημόσιων θεσμῶν στό ὄνομα τῆς ὑπεράσπισής τους, ἡ καταπάτηση δημόσιων χώρων ἀπό μεγάλα ἀλλά καί μικρά συμφέροντα, ὁ φαῦλος κύκλος τῆς αὐθαιρεσίας - ἀνομίας - ἀνοχῆς - ἀτιμωρησίας, πού διαιωνίζουν τά ἀδιέξοδα κ.ἄ.

῾Η ᾿Αριστερά ἀδυνατεῖ νά ἀρθρώσει ἐναλλακτικό πολιτικό καί προγραμματικό λόγο. Τό Κ.Κ.Ε. ἐμμένει στό σταλινικό κοινωνικό σύστημα, πού κατάργησε τίς ἐλευθερίες καί προκάλεσε τήν ἐξαθλίωση τῶν λαῶν πού ζοῦσαν σ᾿ αὐτό. Σέ ἐπίπεδο Παγκοσμιοποίησης, οἱ ὑποδομές πού δημιούργησε τό σύστημα αὐτό, μέ τό συνδυασμό ἀνελευθερίας καί ἐξαθλίωσης, ἐξυπηρετοῦν τό παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα γιά τήν ἐκθεμελίωση τοῦ κοινωνικοῦ Κράτους καί τῶν κατακτήσεων τῶν λαῶν μετά τό 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. ῾Ο ΣΥΡΙΖΑ, ἐξ ἄλλου, ἐμμένει στήν ἐθνομηδενιστική ἀνεύθυνη καί ἀλλοπρόσαλλη πολιτική του, πού ἐξυπηρετεῖ, ἐν τέλει, τό Σύστημα.

῾Η ἐξαθλίωση καί ἡ ἀνασφάλεια εἶναι εὐνοϊκό ἔδαφος γιά τήν καλλιέργεια τῶν ἀκροδεξιῶν ἰδεολογιῶν, μέ αἰχμή τό μεταναστευτικό.

῾Η πολιτική τοῦ Μνημονίου ὁδηγεῖ στήν ὕφεση καί στή συνακόλουθη ἐκτίναξη τῶν ἐλλειμμάτων. ῾Η ὑπερφορολόγηση πλήττει ὅσους πλήρωναν μέχρι τώρα, ἔτσι κι ἀλλιῶς, καί ἀντί νά δημιουργεῖ φορολογική συνείδηση, δικαιώνει ὅσους ἀπέκρυπταν καί ἐξακολουθοῦν νά ἀποκρύπτουν εἰσοδήματά τους.

Εἶναι φανερό ὅτι ἀκόμα καί τώρα, τό πολιτικό σύστημα ἀποφεύγει τήν περικοπή τῶν περιττῶν δαπανῶν γιά νά διασφαλίσει τήν ἐκλογική πελατεία, πού τό διατηρεῖ στήν ἐξουσία καί ἀποφεύγει νά πλήξει τή φοροδιαφυγή, γιά νά προστατέψει αὐτούς πού τό χρηματοδοτοῦν.

Εὐθύνες καί θυσίες

Εἶναι γεγονός ὅτι χωρίς θυσίες δέν εἶναι δυνατή ἡ ἔξοδος ἀπό τήν κρίση. Καί χωρίς τή σημερινή κακή κατάσταση, ἔπρεπε ὁ Δημόσιος τομέας νά στελεχώνεται ἀξιοκρατικά, μέ τούς καλύτερους καί ἀποκλειστικά ἀπαραίτητους γιά τήν ἀποστολή τοῦ κοινωνικοῦ Κράτους καί κάθε πολίτης νά ἔχει συναίσθηση ὅτι ἐκεῖνος ἐπιβαρύνεται ἀπό ὑπερβάσεις καί καταχρήσεις. ῞Ομως, οἱ θυσίες αὐτές πρέπει νά βαρύνουν τόν κάθε πολίτη ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητές του καί νά δίνουν προοπτική ἐξόδου ἀπό τήν κρίση. Κάτι τέτοιο οὔτε φαίνεται σήμερα στόν ὁρίζοντα, οὔτε ἐπιδιώκουν οἱ ξένοι ἐπικυρίαρχοι.

῾Η Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση, ἰδίως μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ Εὐρώ, ἐξελίχθηκε σέ μηχανισμό ἀναδιανομῆς τοῦ πλούτου ὑπέρ τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομικά χωρῶν καί πολιτικῆς ἰσχυροποίησής τους, σέ συνδυασμό μέ την ἀποδυνάμωση καί ὑποτέλεια τῶν πιό ἀδύναμων.

᾿Ανατροπή τοῦ ὑπάρχοντος πολιτικοῦ συστήματος

Σήμερα, καλούμαστε νά ἀντιταχθοῦμε στήν πολιτική τοῦ Μνημονίου καί στήν ἐπιχειρούμενη ἀπομόνωση τῆς ἑλληνικῆς περίπτωσης ἀπό τούς ξένους ἐπικυρίαρχους καί τά φερέφωνά τους. Καλούμαστε νά δώσουμε ἀγώνα σέ ἑλληνικό καί εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο, γιά τήν ἀνατροπή τῆς πολιτικῆς κυριαρχίας τῶν κερδοσκόπων καί τῶν τοκογλύφων.

Καλούμαστε σέ ἐπιφυλακή γιά τά ἐθνικά μας θέματα, μέ δεδομένη τήν πολιτική ἀποδυνάμωση τῆς Χώρας.

῾Η Χ.Δ. ἀγωνίζεται ἐνάντια στήν πολιτική τοῦ Μνημονίου, γιά τήν κατοχύρωση τῶν πολιτικῶν ἐλευθεριῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τήν κοινωνική δικαιοσύνη, μέ ἐκδηλώσεις, ἐκδόσεις καί κάθε εἴδους παρέμβαση, πού ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις τοῦ Κινήματος.

Μόνη λύση στό πολιτικό πρόβλημα τῆς Χώρας εἶναι ἡ ἀνατροπή τοῦ σημερινοῦ πολιτικοῦ συστήματος τοῦ δικομματισμοῦ καί ἡ δημιουργία νέων πολιτικῶν δυνάμεων.

῎Αμεσα μέτρα

Γι᾿ αὐτό ζητᾶμε, ὡς ἄμεσα μέτρα καί κατευθύνσεις πρώτης ἀνάγκης·

᾿Ακύρωση τοῦ Μνημονίου καί τῆς Δανειακῆς Σύμβασης ὡς ἀντισυνταγματικῶν καί ἀντιθέτων πρός τό Διεθνές Δίκαιο, τόσο ὡς πρός τό περιεχόμενο, ὅσο καί ὡς πρός τόν τρόπο πού ἐπιβλήθηκαν καί τέθηκαν σέ ἰσχύ.

῞Οσο θά παραμένουμε στήν Ε.Ε., ἀπαιτεῖται ἐπαναδιαπραγμάτευση μέ τήν Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση ἀπό μηδενική βάση, μέ παράλληλη ἀναζήτηση νέων πηγῶν οἰκονομικῆς κάλυψης ἐκτός τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῞Ενωσης καί τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου. Νά μή γίνει ὑπολογισμός τῶν δημόσιων ἐπενδύσεων στίς δαπάνες τοῦ ἐλλείμματος καί τοῦ χρέους. Στόν ὑπολογισμό τῶν ἐλλειμμάτων καί στήν ἐν γένει ἀντιμετώπιση τῆς ῾Ελληνικῆς Οἰκονομίας νά ληφθεῖ ὑπόψη ἡ ἐπιβάρυνση πού προκαλεῖ στήν Οἰκονομία ἡ τουρκική ἐπιθετικότητα, ἀφενός μέ τήν αὔξηση τῶν ἐξοπλιστικῶν ἀναγκῶν καί ἀφετέρου μέ τήν ἀποτροπή ἀξιοποίησης τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς Χώρας. ῾Η ὁριστική ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἐθνικῆς ἀσφάλειας τῆς ῾Ελλάδας νά τεθεῖ καί ὡς βάση ἐπίλυσης τῶν προβλημάτων στήν Οἰκονομία.

Νά γίνει ἐπανεξέταση καί λογιστικός ἔλεγχος τοῦ συνόλου τοῦ χρέους τῆς Χώρας. Συνολική ἐπαναδιαπραγμάτευση μέ τούς πιστωτές.

Νά ἀπαιτηθεῖ ἡ ἔντοκη ἐπιστροφή ἐκ μέρους τοῦ Γερμανικοῦ Κράτους τοῦ Κατοχικοῦ Δανείου καί τῶν πολεμικῶν ᾿Αποζημιώσεων καί συμψηφισμός τῆς ἀνωτέρω ὀφειλῆς μέ τά ὅποια χρέη τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους πρός τό γερμανικό.

Νοικοκύρεμα στό Δημόσιο

Εἶναι καιρός γιά νοικοκύρεμα τοῦ στενοῦ καί εὐρύτερου Δημοσίου ἀπό μηδενική βάση, μέ ἀποκλειστικό κριτήριο τή διαφύλαξη τοῦ κοινωνικοῦ Κράτους καί τήν κατάργηση τῶν περιττῶν ὑπηρεσιῶν καί ὀργανισμῶν ἀλλά καί τήν περιστολή τῶν προνομίων καί τῆς σπατάλης ἀπό τό «βαθύ Κράτος».

Παραμονή τῶν ΔΕΚΟ, πού ἀφοροῦν βασικές ἀνάγκες τοῦ πληθυσμοῦ (ἠλεκτρισμός, ὕδρευση, τηλεφωνία, συγκοινωνίες), σέ δημόσιο ἔλεγχο. ᾿Αξιοποίηση τῆς δημόσιας περιουσίας μέ ἐθνικά, κοινωνικά καί οἰκονομικά κριτήρια καί μέ διαφανεῖς διαδικασίες.

Κρατικοποίηση τῆς Τράπεζας τῆς ῾Ελλάδος καί τουλάχιστον τῶν Τραπεζῶν πού ἰδιωτικοποιήθηκαν τήν τελευταία εἰκοσαετία καί δημιουργία ἰσχυροῦ κρατικοῦ τραπεζικοῦ τομέα, ὁ ὁποῖος, μέ χαμηλότοκο δανεισμό, θά πλήξει τήν τοκογλυφία τῶν Τραπεζῶν, θά ἀνακουφίσει ὑπερχρεωμένα νοικοκυριά καί ἐπιχειρήσεις καί θά ἐνθαρρύνει τήν ἀναπτυξιακή καί παραγωγική δραστηριότητα, μέ στόχο τήν οἰκονομική αὐτοδυναμία τῆς Χώρας καί τήν ἀπεξάρτηση ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς Ε.Ε.

Παραγωγική ἀνασυγκρότηση τῆς Χώρας, ἀνάταξη τοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἤδη πληγεῖ σοβαρά, ὡς προϋποθέσεις γιά τήν ὅσο τό δυνατόν ἰσότιμη συμμετοχή τῆς Χώρας μας στό εὐρωπαϊκό καί διεθνές γίγνεσθαι.

Πολιτικό ἔλεγχο τῆς χρηματαγορᾶς καί ἵδρυση Κοινωνικῆς Τράπεζας ᾿Επενδύσεων.

Πάταξη τῆς κερδοσκοπίας τῶν μονοπωλίων, ὁλιγοπωλίων καί τῶν μεσαζόντων χονδρεμπόρων.

Προώθηση νέων συλλογικῶν μορφῶν ὀργάνωσης τῆς παραγωγῆς καί τῆς κατανάλωσης, μέ ὑπέρβαση τῆς στείρας εἰσπρακτικῆς λογικῆς, καί στόχο τήν ἀμεσότερη ἐπαφή παραγωγῶν καί καταναλωτῶν.

Κίνητρα σέ νέους νά ἀσχοληθοῦν μέ τήν ἀγροτική, κτηνοτροφική καί ἀλιευτική παραγωγή ἤ μέ ἄλλες ἐπιχειρηματικές ἐργασίες, ἀκόμα καί μέ παραχώρηση δημόσιας περιουσίας.

Πλήρη καί ἄμεση διερεύνηση τῶν εὐθυνῶν ὅσων κερδοσκόπησαν εἰς βάρος τοῦ Δημοσίου ἤ πλούτισαν καταχρώμενοι δημόσιο χρῆμα μέ ὑπέρογκες προμήθειες ἤ μίζες. ᾿Εξαναγκασμό τους σέ ἀπόδοση τοῦ παράνομου πλουτισμοῦ μέ κατάσχεση περιουσιακῶν τους στοιχείων. ᾿Ιδιαίτερο βάρος στήν τιμολόγηση τῶν προμηθειῶν τῶν Νοσοκομείων τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας καί ἀναζήτηση τῆς διαφθορᾶς σέ περίπτωση ὑπερτιμολογήσεων καί κερδοσκοπίας.

Χάραξη ὑπεύθυνης μεταναστευτικῆς πολιτικῆς πού λείπει ἀπό τή Χώρα τά τελευταῖα 20 χρόνια, μέ ἀντιμετώπιση καί ἐπίλυση τῶν προβλημάτων, πού ἀντιμετωπίζουν τόσο ὁ γηγενής πληθυσμός, ὅσο καί οἱ μετανάστες, χωρίς ἰδεολογικές παρωπίδες καί προκαταλήψεις. Διευκόλυνση τῶν μεταναστῶν μέ ἄλλους προορισμούς νά ταξιδέψουν καί πίεση πρός τήν Εὐρωπαϊκή ῞Ενωση γιά κατάργηση τῆς συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ».

Παιδεία καί Αὐτοδιοίκηση

Μεταρρύθμιση στήν Παιδεία μέ στόχο τήν πλήρη αὐτονόμηση τοῦ Λυκείου ἀπό τή διαδικασία εἰσαγωγῆς στά Α.Ε.Ι. καί Τ.Ε.Ι. Προώθηση τῆς δωρεάν ἐνισχυτικῆς καί ἐξατομικευμένης διδασκαλίας στό πλαίσιο τῆς Δημόσιας Παιδείας, μέ στόχο τήν ἐξάλειψη τῆς παραπαιδείας.

᾿Ενίσχυση τῆς ἔρευνας καί ἀξιοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ τῆς Παιδείας μέ ἐφαρμογή τῆς ἀξιοκρατίας καί τήν ἐξάλειψη τῆς κομματικῆς εὐνοιοκρατίας. Οὐσιαστική ἐκπαίδευση καί ἐπιμόρφωση τῶν ἐκπαιδευτικῶν, γιά νά ἀνατάξουν τήν Παιδεία τῶν ῾Ελλήνων.

῾Ο πρόσφατος νόμος γιά τόν «Καλλικράτη» οὐσιαστικά καταργεῖ τήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση καί δίνει τή χαριστική βολή στή μακραίωνη κοινοτική παράδοση τῶν ῾Ελλήνων. ᾿Επιβάλλεται, πλέον, ἡ ἀντίστροφη πορεία· Κάθε «δημοτική» καί «τοπική» κοινότητα τῶν «καλλικράτειων» δήμων νά ἀποκτήσει τό δικαίωμα, ἐφόσον ὑπάρχουν προϋποθέσεις, νά ἀνακηρυχθεῖ ἐκ νέου ἀνεξάρτητος ᾿Οργανισμός Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης.

᾿Εθνικά θέματα

῎Αμεση ἀνακήρυξη τῆς ἑλληνικῆς θαλάσσιας ᾿Ανεξάρτητης Οἰκονομικῆς Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) καί ἀξιοποίηση ὅλων τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς Χώρας σέ στεριά καί θάλασσα.

᾿Ανάδειξη τοῦ Κυπριακοῦ προβλήματος διεθνῶς ὡς θέματος Εἰσβολῆς καί Κατοχῆς καί ἐγρήγορση σέ ὅλα τά ἐθνικά θέματα (Κυπριακό, Αἰγαῖο, Θράκη, Σκοπιανό), ὥστε νά ἀποτραποῦν ἐνδεχόμενες σοβαρές συνέπειες, ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί τῆς ἀποδυνάμωσης τῆς διεθνοῦς θέσης τῆς Χώρας, σέ συνδυασμό μέ τήν ἐνισχυμένη παρουσία τῆς Νεοθωμανικῆς Τουρκίας.

Κατά συνέπεια, ἐξορθολογισμό τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν καί ἐξονυχιστικό ἔλεγχο τῆς σκοπιμότητας καί τῆς νομιμότητας κάθε ἀγορᾶς καί παραγγελίας, μέ τιμωρία καί ἀξίωση τοῦ Δημοσίου γιά ἀποζημίωσή του μέ κατάσχεση τῶν περιουσιακῶν στοιχείων, ὅσων κριθεῖ ὅτι προκάλεσαν ἄσκοπες σπατάλες ἤ δωροδοκήθηκαν.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

• 59 χρόνια ᾿Αγώνων γιὰ τὴ Δημοκρατία, τὴν Κοινωνική Δικαιοσύνη, τὴν ᾿Ορθοδοξία μὲ ᾿Ορθοπραξία
• 59 χρόνια μαχητική, ἀσυμβίβαστη, ἀληθινή

Στηρίζω, σήμερα, τὴ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» σημαίνει ὅτι·

Συμμετέχω ἐνεργά στὴν ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατὰ τῆς νέας ΚΑΤΟΧΗΣ καὶ τῆς ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

᾿Ανοίγω δρόμους ἐλπίδας καὶ προοπτικῆς ᾿Απελευθέρωσης καὶ ᾿Ανάστασης τῆς Πατρίδας μας

Γραφτεῖτε συνδρομητές, διαδῶστε τὴ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

Web: http://www.xristianiki.gr

e-mail: xristianiki@xristianiki.gr

Κυκλοφορεῖ κάθε δεύτερη ΠΕΜΠΤΗ

στὰ κεντρικά περίπτερα καὶ τὰ Κέντρα Τύπου.

῾Η ἐτήσια συνδρομή εἶναι 35 εὐρώ, ποὺ μποροῦν νὰ καταβληθοῦν

μὲ ταχυδρομική ἐπιταγή, ἤ μὲ κατάθεση στὸ λογαριασμό

᾿Εθνική Τράπεζα 040/626560-06

ΚΙΝΗΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Γραφεῖα ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 78Δ, 10678 ΑΘΗΝΑ,

Τηλ.· 210 3811302, Φαξ· 210 3806262,

e-mail: xristianiki@xristianiki.gr