Γιά νά ὑπερβοῦμε τήν οἰκονομική καί κοινωνικοπολιτική κρίση῞Ελληνες συμπολίτες,
Βρισκόμαστε σέ ἕνα κρίσιμο ἐθνικὸ σταυροδρόμι.
Τὸ φάσμα τῆς χρεωκοπίας καὶ τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης ἀντικατέστησε τὴν ψευδαίσθηση τῆς εὐμάρειας καὶ τῆς καταναλωτικῆς εὐζωίας, ποὺ καλλιεργοῦσαν οἱ κυρίαρχες πολιτικὲς δυνάμεις.῾Η ἄρχουσα ὀλιγαρχία προβάλλει ὡς λύση τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴ συμμόρφωση μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν ἐξωελλαδικῶν κέντρων ἐξουσίας. Σὲ ἐπίπεδο οἰκονομικὸ προβάλλεται ὡς λύση ἡ καταβαράθρωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ λαοῦ καὶ ἡ μετατροπὴ τῆς Χώρας σὲ ἀποικία, μὲ τὸ ξεπούλημα τῆς δημόσιας περιουσίας στοὺς ξένους. ῎Αλλωστε, ὁ συνδυασμὸς τῆς βαριᾶς φορολογίας καὶ τῆς ὕφεσης, θὰ ὁδηγήσει στὸ ξεπούλημα καὶ τῆς ὅποιας ἰδιωτικῆς περιουσίας βρίσκεται σὲ ἑλληνικὰ χέρια στοὺς ξένους. ῎Ετσι, οἱ δανειστὲς τῆς Χώρας, μὲ πρόσχημα τὴν ὑπερχρέωση, ἐπιδιώκουν οἱ ἴδιοι νὰ ἁρπάξουν τὶς πλουτοπαραγωγικές της πηγὲς ἔναντι «πινακίου φακῆς».
῾Η ἀληθινή φύση τῆς κρίσης῾Η κρίση ποὺ μαστίζει τὸ σημερινὸ κόσμο καὶ τὴ Χώρα, μάς δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι κυρίως οἰκονομική, μὲ κοινωνικές, πολιτικὲς καὶ ἠθικὲς προεκτάσεις. ῞Ομως, στὴν πραγματικότητα, ἡ κρίση εἶναι μία, πνευματική, καὶ βρίσκεται μέσα μας καὶ δημιουργεῖ τὴν κρίση ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ οἰκονομίας.. «Μέσα μας ἔχουμε σκοτώσει τὸν ἄνθρωπο, προτοῦ τὸν σκοτώσουν τὰ ὅπλα μας. Μέσα μας γεννιέται ὁ κλέφτης, προτοῦ κάμομε τὴν κλοπή. Μέσα μας γκρεμίζεται ὁ κόσμος κι ὕστερα παίρνουμε τὸν κατήφορο».
῾Η θέση αὐτή, κατὰ λέξη διατυπωμένη στὴ Διακήρυξή μας τῶν πρώτων μεταδικτατορικῶν χρόνων, παραμένει καὶ σήμερα ἐπίκαιρη ὅσο ποτέ, παρὰ τὶς κοσμογονικὲς ἐξελίξεις ποὺ μεσολάβησαν στὴν Πατρίδα μας καὶ σ ὅλο τὸν κόσμο.Στὰ χρόνια τοῦ ψυχροῦ πολέμου κυριαρχοῦσε στὸν πλανήτη ὁ ἀνταγωνισμὸς τοῦ Καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ ὡς ἀντίπαλων ἰδεολογιῶν, στρατιωτικοπολιτικῶν συνασπισμῶν καὶ κοινωνικῶν συστημάτων.
῾Η Χ.Δ. τὸ 1953, ὅταν ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη, ἔχει ὑποστηρίξει ὅτι πίσω ἀπὸ τὰ ἰδεώδη, ποὺ κατὰ καιροὺς προέβαλλαν καπιταλιστικὲς καὶ μαρξιστικὲς ἰδεολογίες, κρύβεται ἡ ὑλιστικὴ κοσμοαντίληψη, μὲ τὴν ὑπεροχὴ τοῦ ὑλικοῦ συμφέροντος ἔναντι οἱωνδήποτε ἄλλων προτεραιοτήτων. ῾Ο ὑλισμὸς ἀπὸ τὴ φύση του ἀποθεώνει τὸ ἀτομικὸ συμφέρον καὶ τὴν πλεονεξία καὶ ὑπονομεύει τὸ δημόσιο συμφέρον καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, μετατρέπει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ σκοπὸ σὲ μέσο καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ μέσο σὲ σκοπό.
῾Ο ὑλισμός ρίζα τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας᾿Απὸ τὰ χρόνια τοῦ «ἄφρονος πλουσίου», ὁ ὑλισμὸς ὑπῆρξε ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ τῆς ἄρχουσας τάξης. Διόλου τυχαῖο δὲν εἶναι ὄτι τὸ 18ο αἰώνα, ἡ ἀθεΐα ἀναπτύχθηκε στὰ πλαίσια τῶν κυρίαρχων τάξεων καὶ πέρασε στὰ λαϊκὰ στρώματα ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ ᾿Επανάσταση καὶ μετά, σὲ ὅσες περιπτώσεις οἱ ἡγεσίες τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν καὶ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐγκατέλειψαν τὸ λαὸ καὶ συνταυτίσθηκαν μὲ τοὺς καταπιεστές του.
῞Ομως, στὴν πραγματικότητα,
— ἡ ἐλευθερία, «᾿Επ’ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί» (Παύλου Γαλ. ε, 13), «Μὲ δουλεία καταδικάζεις τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου ἡ φύση εἶναι ἐλεύθερη κι αὐτεξούσια, κι ἀντινομοθετεῖς στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀνατρέποντας τὸ φυσικό Του νόμο.» (῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης)
— ἡ ἰσότητα, «᾿Εξ ἰσότητος τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα, ὅπως γένηται ἰσότης» (Β’ Κορ., η, 13-14)
— ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, «᾿Ιδοὺ ὁ μισθὸς τῶν ἐργατῶν τῶν ἀμησάντων τὰ χώρας ὑμῶν ὁ ἀπεστερημένος ἀφ ὑμῶν κράζει...» ( ᾿Ιακώβου ε, 4)
— ἡ ἰσότητα καὶ ἡ ἀδελφοσύνη τῶν λαῶν, ἡ κατάργηση τῶν διακρίσεων μὲ βάση τὸ ἔθνος, τὸ φῦλο καὶ τὴν καταγωγή, «Οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ...» (Γαλ. γ, 28)
— ὁ σεβασμὸς τῆς ἐξουσίας στὸν πολίτη, «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι» (Ματθ. κ, 28)
— ἡ ὑποχρέωση γιὰ φροντίδα πρὸς τοὺς κοινωνικὰ ἀποκλεισμένους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς μετανάστες καὶ τοὺς φυλακισμένους, «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ᾿Επείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με» (Ματθ. κε, 31-46)
— τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐν γένει, ποὺ προέβαλλαν ὡς ἰδανικὰ οἱ ἀλληλοσπαρασσόμενοι κοινωνικοϊδεολογικοὶ συνασπισμοί, δὲν εἶναι ἐπινόηση τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῶν ἰδεολογιῶν ποὺ ἐμπνεύσθηκαν ἀπ αὐτόν, ἀλλὰ κληρονομιὰ τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας στὸν παγκόσμιο πολιτισμό.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ μένουν χωρὶς περιεχόμενο, ὅταν ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴ χριστιανική τους ρίζα καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ τεθοῦν σ ἐφαρμογὴ ἀπὸ τὶς ὑλιστικὲς ἰδεολογίες. ᾿Αντίθετα, κατὰ τὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγώνα τοῦ 1821, οἱ διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς ᾿Επανάστασης καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ λειτούργησαν ὡς φυσικὴ συνέπεια τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γενικότερα.
῾Η θἐση αὐτὴ τῆς Χ.Δ. ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ πανηγυρικὰ μὲ τὴν κατάρρευση τοῦ συστήματος τοῦ λεγόμενου «ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ» στὴν Εὐρώπη. Οἱ δικτατορίες τῶν κομμουνιστικῶν κομμάτων ἐπιχείρησαν νὰ ἐπιβάλουν ἐπίγειους παραδείσους καὶ τὸ μόνο ποὺ πέτυχαν ἦταν νὰ διατηρήσουν τὴν ταξικότητα καὶ τὴν κοινωνικὴν ἀδικία, τὴν κρατικὴ τρομοκρατία καὶ τὴν καταπάτηση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων.
῎Αλλωστε, καὶ τὰ ἀστικὰ καθεστῶτα προέβαλλαν τὴν ἐλευθερία γιὰ τὴν κατοχύρωση τῆς οἰκονομικῆς ἐλευθερίας ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ἀσύδοτη λειτουργία τῆς ἀγορᾶς καὶ τὴν κατάργηση κάθε μορφῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν έργαζομένων.
῾Η δικτατορία τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ ἐπιβίωσε στὴν Κίνα, στὰ πλαίσια τῆς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας, λειτούργησε συμπληρωματικὰ μὲ τὴν πιὸ ἄγρια μορφὴ τοῦ Καπιταλισμοῦ. Κατακλύζοντας τὸν κόσμο μὲ πάμφθηνα προϊόντα χάρη στὴν ἀπάνθρωπη ἐκμετάλλευση τῶν ἐργαζομένων, το κινεζικὸ καθεστὼς ἀποτέλεσε βασικὸ μοχλὸ γιὰ τὴν ἀποδόμηση τῶν ὅποιων κατακτήσεων τῶν ἐργαζομένων καὶ τοῦ κοινωνικοῦ κράτους στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη. Τὸ ἴδιο, ἄλλωστε, ἔπραξαν καὶ τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα ποὺ κατέρρευσαν, ἀφοῦ ἄφησαν πίσω τους κατεστραμμένες οἰκονομίες καὶ ἐργαζομένους μὲ μεροκάματα πείνας. Κατὰ συνέπεια, δικαιώνεται ἀπόλυτα ἡ ἀπὸ δεκαετίες πρὶν διατυπωμένη θέση τῆς Χ.Δ. ὅτι Καπιταλισμὸς καὶ Κομμουνισμὸς δὲν λειτουργοῦσαν ἀντίθετα, ἀλλὰ συμπληρωματικά.
Επιστροφή στήν «πολιτική τῆς κανονιοφόρου»Τὸν ψυχρὸ πόλεμο καὶ τὴν ἰσορροπία τοῦ τρόμου διαδέχθηκε ἡ πολιτικὴ τῆς προώθησης τῶν περιφερειακῶν συγκρούσεων. Τὸ στρατιωτικοβιομηχανικὸ σύμπλεγμα, ποὺ τροφοδότησε πρῶτα τοὺς ἐξοπλισμοὺς τοῦ 2ου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ στὴ συνέχεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ἀναζητᾶ νέα προσχήματα γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ὕπαρξή του μὲ ἐπιλεκτικὲς στρατιωτικὲς ἐπεμβάσεις, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ συμφέροντα τῆς μοναδικῆς ἐναπομένουσας ὑπερδύναμης καὶ τῶν συμμάχων της, μὲ κύριο βραχίονα τὸ ΝΑΤΟ, ποὺ ἔχει χάσει κάθε λόγο ὕπαρξης μετὰ τὸ τέλος τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Μέχρι νὰ δημιουργηθοῦν ἀξιόπιστοι ἀντίθετοι πόλοι, ἡ θέση τῶν μικρῶν χωρῶν καθίσταται ἀκόμα πιὸ δύσκολη, ἀφοῦ δὲν μποροῦν αὐτές πιὰ νὰ ἀξιοποιήσουν τὸν ἀνταγωνισμὸ τῶν δύο ῾Υπερδυνάμεων, ὅπως προηγουμένως.
῾Η παρακμή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας῾Η Πατρίδα μας, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἔζησε μιὰ αἴσθηση ἀνόδου τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καὶ μιὰ ψευδαίσθηση οἰκονομικῆς ἰσχύος μὲ ἀποκορύφωμα τὴ διοργάνωση τῶν ᾿Ολυμπιακῶν ᾿Αγώνων τοῦ 2004. ῞Ομως, πίσω ἀπὸ τὴ βιτρίνα τῆς καταναλωτικῆς εὐζωίας, κρυβόταν μιὰ βαθιὰ παρακμή, ποὺ σημαδεύτηκε ἀπὸ τὴν αὐξανόμενη πολιτικὴ, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς κυρίαρχες δυνάμεις τῆς Εύρωπαϊκῆς ῞Ενωσης, καὶ τὴν ὑποβάθμιση κάθε παραγωγικῆς δραστηριότητας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀποθέωση τοῦ εὔκολου κέρδους.
῞Οσα χρήματα ἦλθαν στὴν ῾Ελλάδα μὲ τὴ μορφὴ κοινοτικῶν ἐπιδοτήσεων, ἀντὶ νὰ ἐπενδυθοῦν σὲ ἔργα ὑποδομῆς, στὴν καλύτερη περίπτωση κατασπαταλήθηκαν σὲ παροχὲς καὶ ἐπέστρεψαν μὲ τὴ μορφὴ εἰσαγωγῶν καταναλωτικῶν προϊόντων ἐκεῖ ἀπ ὅπου μᾶς ἦλθαν. Μεγάλο μέρος κατέληξε μὲ τὴ μορφὴ μίζας καὶ ὑπερκερδῶν στὶς τσέπες μιᾶς ἄπληστης καὶ κλεπτομανοῦς ὀλιγαρχίας (ποὺ ἔμεινε, δυστυχῶς, ἀνεξέλεγκτη ἀπὸ τὸν πολίτη ποὺ εἶχε στὸ μεταξὺ μετατραπεῖ σὲ πελάτη) . Μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Εὐρὼ ἐπιτάθηκε ἡ ἐξάρτηση καὶ ἐπιταχύνθηκαν οἱ ἐξελίξεις ποὺ δρομολόγησε ἡ ἔνταξή μας στὴν ΕΟΚ. Τὰ ἐντὀπια βιομηχανικὰ προϊόντα δὲν ἄντεξαν τὸν ἀνταγωνισμὸ τῶν φθηνῶν εἰσαγόμενων κοινοτικῶν καὶ ὁ ἀγροτικὸς τομέας ἐγκαταλείφθηκε σὲ μεγάλο βαθμό, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Χώρα νὰ μετατρέπεται σὲ «ἄκαρπο συκῆ» μὲ ἀποσυντεθειμένη τὴν παραγωγικὴ δραστηριότητα. ῾Η ὅποια οἰκονομικὴ δραστηριότητα ἐπιβίωσε χάρη στὴν ἐκμετάλλευση τῆς φθηνῆς ἐργασίας τῶν μεταναστῶν.
Οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ ὁ εὐρύτερος δημόσιος τομέας στελεχώθηκαν μὲ κριτήριο τοὺς ρουσφετολογικοὺς διορισμοὺς καὶ ὄχι τὴν ἀξιοκρατία καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα πρὸς χάρη τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Περαιτέρω ἐπιβαρύνθηκε ἀπὸ τὶς τεράστιες σπατάλες καὶ τὶς μίζες πρὸς ὄφελος τῆς πολιτικοοικονομικῆς κλεπτοκρατίας, ἡ ὁποία ἀνεξέλεγκτη ἐπέβαλλε τὶς ἐπιλογές της ἀποκομίζοντας τεράστια ποσὰ ἀπὸ ἐπενδύσεις καὶ προμήθειες στὴν ἄμυνα, στὴν ὑγεία καὶ σὲ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους τομεῖς.
Το σύστημα τοῦ Εὐρώ πού δημιουργήσε τήν κρίσηΤὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρωζώνης ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἀποδεικνύει ὅτι ἡ σημερινὴ οἰκτρὴ οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς ῾Ελλάδας ὀφείλεται στὴν ἔνταση τῶν ἀνισοτήτων ὑπὲρ τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομιῶν, ποὺ δημιούργησε τὸ σύστημα τοῦ Εὐρώ. Οἱ οἰκονομικὰ πιὸ ἀνίσχυρες χῶρες τῆς περιφέρειας εἶδαν τὶς ἀγορές τους νὰ πλημμυρίζουν μὲ φθηνὰ προϊόντα τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀνταγωνιστοῦν τὰ δικά τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν μετατόπιση πλούτου ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὶς ἰσχυρὲς οἰκονομίες.
Κατὰ συνέπεια, τὰ περὶ «τεμπέληδων τοῦ Νότου» εἶναι ἕνα κακοηθέστατο ὅσο καὶ ἀφελὲς παραμύθι τῶν ἰσχυρῶν τῆς Εὐρωζώνης, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὰ ὑπερκέρδη τους εἰς βάρος τῶν πιὸ ἀδύναμων οἰκονομιῶν καὶ νὰ τὰ αύξήσουν ἀκόμα πιὸ πολύ, καθιστώντας τὶς χῶρες αὐτὲς κατὰ κυριολεξία «φόρου ὑποτελεῖς», μὲ μειωμένη ἐθνικὴ κυριαρχία, καὶ ἐξαγοράζοντας σὲ τιμὴ εὐκαιρίας τὰ περιουσιακά τους στοιχεῖα. Τὰ λεγόμενα «προγράμματα διάσωσης» δὲν εἶναι πράξεις ἐλεημοσύνης, ἀλλὰ μέτρα ποὺ λαμβάνουν οἱ ἰσχυροὶ γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὸ σύστημα τοῦ Εὐρώ, ποὺ λειτουργεῖ ὡς μηχανισμὸς μεταφορᾶς πλούτου ἀπὸ τὴν περιφέρεια τῆς Εὐρωζώνης στὶς ἰσχυρὲς οἰκονομίες.
Τὰ κράτη τῆς Εὐρωζώνης εἶναι τὰ μόνα στὸν κόσμο ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ δανειστοῦν ἀπὸ τὴν κεντρική τους Τράπεζα. ῾Η Ε.Κ.Τ. μπορεῖ νὰ δανείζει μόνο τὶς Τράπεζες καὶ ὄχι τὸ Κράτος, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κυβερνήσεις νὰ εἶναι ἕρμαια τῶν ἀγορῶν καὶ τῶν κερδοσκόπων ποὺ τὶς ἐπηρεάζουν. Οἱ τράπεζίτες ἔχουν αὐτονομηθεῖ καὶ σὲ θεσμικὸ ἐπίπεδο καὶ ὑπαγορεύουν τὴν πολιτικὴ τῶν κυβερνήσεων, μὲ γνώμονα τὴ δική τους προστασία.
Τὸ σύστημα τοῦ Εὐρὼ διευκόλυνε τὴν ἐμφάνιση τῆς κρίσης, ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὴν προσπάθεια παραγόντων τῆς ἀγορᾶς νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ κυριαρχήσουν στὴν παγκόσμια οἰκονομία. ῾Η σημερινὴ Ε.Ε. κατέληξε νὰ λειτουργεῖ ὡς μηχανισμὸς ἐκθεμελίωσης τῆς μεταπολεμικῆς εὐρωπαϊκῆς ἀντίληψης γιὰ τὸ Κράτος Δικαίου καὶ ἐπίτασης τῶν ἀνισοτήτων ὑπὲρ τῶν οἰκονομικὰ ἰσχυρῶν. ῾Επομένως, ἐφόσον οἱ ἐξελίξεις στὴν Ε.Ε. παρὰ τοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀλλαγη τῆς δομῆς καὶ τῆς πολιτικῆς της, σὲ εὔλογο χρόνο ἐπιδεινώσουν περαιτέρω τὴν ἐθνική, οἰκονομικὴ καὶ πολιτιστικὴ θέση τῶν ῾Ελλήνων, τότε ἐπιβάλλεται ἡ ἐπανεξέταση τῶν συνεπειῶν τῆς ἔνταξής μας στὴν Ε.Ε. καὶ, ἀκόμη, ὁ σχεδιασμὸς ἀποδέσμευσης μὲ ὅρους ὀργανώσεως καὶ στηρίγματα στὸ ἐξωτερικό, ὥστε στὴν κατάλληλη συγκυρία νὰ χαραχτεῖ νέα ἐθνικὴ πορεία μέσα σὲ μιὰ νέα πανευρωπαϊκὴ συνεργασία τῶν λαῶν.
Κρίσηκαί ἑλληνική παθογένεια῞Ομως, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ λογαριασμοῦ, ποὺ καλεῖται σήμερα νὰ πληρώσει ὁ ἐλληνικὸς λαὸς μὲ τὸ «Μνημόνιο» καὶ τὴ «Δανειακὴ Σύμβαση» μὲ τοὺς ἐπαχθεῖς ὅρους, ὀφείλεται στὰ ὑπέρογκα κέρδη, εἴτε παράνομα, εἴτε νομιμοφανῆ, μιᾶς ὀλιγαρχίας ποὺ πλούτισε τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια χάρη στὴν προνομιακὴ πρόσβαση ποὺ διατηροῦσε στὸ πολιτικὸ σύστημα.
῾Η ἄρχουσα ὀλιγαρχία, μὲ τὸ ρουσφέτι καὶ τὶς ἐπιλεκτικὲς παροχές, πέτυχε νὰ ἐξαγοράσει τὴ συνενοχὴ καὶ τὴν ἀνοχὴ μεγάλης μερίδας πολιτῶν.
῎Ετσι διαιωνίζονται ἡ κοινωνικὴ ἀδικία καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, ὅταν ὁ πολίτης, ἀντὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ συστήματος, τὸ συντηρεῖ καὶ τὸ στηρίζει, ἀνέχεται νὰ ἀδικοῦνται, τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ οἱ συμπολίτες του, μὲ τὴν προσδοκία ὅτι θὰ τοῦ δοθεῖ κάποια στιγμὴ ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπωφεληθεῖ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν ἀδικία. Δυστυχῶς, μεγάλα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ προσχώρησαν, περισσότερο ἢ λιγότερο, σ αὐτὴ τὴ νοσηρὴ καὶ μηδενιστικὴ νοοτροπία. ῎Ετσι διαιωνίζεται ἡ διαφθορὰ τοῦ κυρίαρχου πολιτικοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν, ἀντὶ νὰ ψηφίζει μὲ βάση τὸ πρόγραμμα καὶ τὸ ἦθος, ἐπιδιώκει νὰ ἐπωφεληθεῖ προσωπικὰ ἀπὸ τὴν παράνομη ἐξυπηρετήση καὶ τὸ ρουσφετολογικὸ διορισμὸ σὲ βάρος τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Καταντήσαμε ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ κοινὰ νὰ ἔχει γίνει ἐπάγγελμα ἀντὶ γιὰ καθῆκον. Πῶς νὰ μὴ κυριαρχήσει ἡ διαφθορὰ στὴν πολιτικὴ ὅταν, ὅποιος θέλει νὰ ἀγωνιστεῖ μὲ ἀνιδιοτέλεια χωρὶς νὰ προσδοκᾶ προσωπικὸ ὄφελος, ἀποβάλλεται ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ καὶ ἐπαγγελμαατικό του περίγυρο ὡς ἀφελής; Συνέπεια τῆς κατάστασης αὐτῆς εἶναι κατὰ κανόνα νὰ ἐπιβιώνουν πολιτικὰ εἴτε οἱ ἀνίκανοι, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ διαπρέψουν σὲ ἄλλο τομέα ἢ κληρονομοῦν τὴν πολιτικὴ πελατεία ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους, εἴτε ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κοινὰ μὲ ἰδιοτελῆ κριτήρια. Στὸ ἀδιέξοδο συντελεῖ ἡ κυριαρχία τοῦ δικομματισμοῦ, ὅπου δύο κόμματα ἐναλλάσσονται στὴν ἐξουσία χωρὶς νὰ ἔχουν διαφορετικὴ πολιτικὴ πρόταση, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ἐξουσία εἶναι ἀνεξέλεγκτη καὶ ἔχει τὰ περιθώρια νὰ αὐθαιρετεῖ συστηματικὰ καὶ νὰ ἐλέγχει τὴ Νομοθετικὴ (Βουλή) καὶ τὴ Δικαστική, τῆς ὁποίας διορίζει τὴν ἡγεσία.
Πνευματική ἡ κρίσηΣέ ἕναν κόσμο ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ Νεοφιλελευθερισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποιημένη οἰκονομία, τόσο ἀναγνωρσμένες προσωπικότητες τοῦ ἀστικοῦ πολιτικοῦ κόσμου, ὅσο καὶ οἱ πιὸ ἔγκυροι οἰκονομολόγοι δέχονται ὅτι κινητήριος μοχλὸς τῆς πρόσφατης ἀλλά καὶ παλαιότερων κρίσεων εἶναι ἡ ἀπληστία τῶν καπιταλιστῶν, ἡ ὁποία λειτουργεῖ πάνω καὶ πέρα ἀπὸ κάθε λογική. Αὐτὸ καὶ μόνο τὸ γεγονὸς καταδεικνύει τὶς πνευματικὲς ρίζες τῆς παρούσας, ἀλλὰ καὶ τῶν προηγούμενων κρίσεων τοῦ συστήματος.
῾Επομένως, καὶ ἡ σημερινὴ κρίση, μὲ τὴν ὁποία ἀπειλεῖται ἡ Χώρα μας μὲ κατάρρευση, ἐὰν δὲν δώσει «γῆ καὶ ὕδωρ» στοὺς πιστωτές της, εἶναι συνέπεια τοῦ πνευματικοῦ προβλήματος τοῦ ἀνθρώπου. Σήμερα, γίνεται περισσότερο φανερὸ ἀπὸ ποτέ, ὅτι οἱ ρίζες τῆς κρίσης, σὲ παγκόσμιο καὶ ἐθνικὸ ἐπίπεδο, βρίσκονται στὴν πτώση καὶ κατ ἐπέκταση στὴν ἀπληστία καὶ στὸν ἐγωισμὸ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι φανερὸ ὅτι χωρὶς ἀνθρώπους πνευματικὰ ἀναγεννημένους καὶ ἀποφασισμένους νὰ φτάσουν ἀπὸ τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀναγέννηση τῆς κοινωνίας. ῾Ο ἀγώνας γιὰ τὴν προσωπικὴ ἐπιβίωση τοῦ καθενὸς εἶναι πρόβλημα ὑλικό. ῞Ομως, ὁ ἀγώνας καὶ γιὰ τὸ ψωμὶ τοῦ διπλανοῦ μας εἶναι πρόβλημα πνευματικὸ, τὸ ὁποῖο καμμία ὑλιστικὴ ίδεολογία δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλύσει. ῾Ο λαὸς περιμένει ἀπὸ τὴν Ποιμαίνουσα ᾿Εκκλησία του νὰ σταθεῖ ὁδηγὸς καὶ συμπαραστάτης στὶς κρίσιμες ὧρες ποὺ περνᾶμε, γιὰ νὰ ὑπάρξει καθολικὴ ἀντίσταση στὸν ἐκβαρβαρισμὸ καὶ ἀποσάθρωση τῆς κοινωνικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς. Καί ἀκόμα τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας, λαός καί κλῆ-ρος, ἄς ἀγωνιζόμαστε καί ἄς προσευχόμαστε νά ἀναστήσουμε στίς ᾿Ενορίες πραγματικές χριστιανικές κοινότητες ἀλληλεγγύης.
᾿Επιχειρεῖται ἀποδόμηση τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος καί τῶν πνευματικῶν ἀντιστάσεων τοῦ λαοῦΣὲ ἐπίπεδο πνευματικὸ καὶ πολιτιστικό, ἀπὸ χρόνια ἐπιχειρεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς συνείδησης τῶν ῾Ελλήνων, ἰδίως μὲ τὴν ἀπόπειρα ἀποξένωσης τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση. ῞Οποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ προσωπικὲς πεποιθήσεις τοῦ καθενός, παραμένει ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία εἶναι συστατικὸ στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ Νέου ῾Ελληνισμοῦ. ᾿Απὸ ποικίλα κέντρα ἀποφάσεων γίνεται λυσσαλέος ἀγώνας γιὰ τὴν περιθωριοποίηση τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας ἀλλὰ καὶ τὴν πραχάραξη τῆς ῾Ιστορίας, μὲ στόχο τὴν ἐκμηδένιση τῆς προσφορᾶς της ὑπὲρ τοῦ ῾Ελληνικοῦ ῎Εθνους, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων λαῶν. ῞Οσο ὑπῆρχε τὸ ἀντίπαλο δέος τοῦ Κομμουνισμοῦ, ἡ ἄρχουσα τάξη προσαρτοῦσε τὸ Χριστιανισμὸ στὴν ίδεολογία της, ἀκριβῶς ὄπως ἔκαναν καὶ οἱ λεγόμενες «χριστιανοδημοκρατίες» τῆς Δύσης. ῞Ομως, τώρα ποὺ δὲν ἔχει τέτοια ἀνάγκη, δείχνει τὸ ἀληθινό της πρόσωπο. Τὸ φιλελεύθερο κομμάτι τῆς ἀστικῆς τάξης ἐπιζητεῖ τὴν περιθωριοποίηση τῆς ᾿Εκκλησίας στὸ ὄνομα δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τοῦ ἐξορθολογισμοῦ τῆς νομοθεσίας. ῾Η ἀκροδεξιὰ/ἐθνικιστικὴ πτέρυγα ὀψίμως –μετὰ ἀπὸ 2000 χρόνια!– ἀνακαλύπτει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀσύμβατος μὲ τὸ ῾Ελληνισμὸ καὶ τείνει εὐήκοον οὖς στὰ νεοπαγανιστικὰ κηρύγματα. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀποξένωση ἀπὸ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἀνοίγει τὸ δρόμο στὴν ἐπικράτηση φασιστικῶν καὶ ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν, ποὺ καμμία πέραση δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ὅσο παρέμενε ἰσχυρὸ τὸ ὀρθοδοξο φρόνημα. ᾿Εξάλλου, δὲν εἶναι καθόλου τυχαία ἡ ἐπιχειρούμενη παραχάραξη τῆς ῾Ιστορίας ἀπὸ κύκλους ἱστορικῶν, στὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια καὶ στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης. Τὸ βυζαντινὸ παρελθὸν καὶ ἡ ρωμαίϊκη (ἑλληνορθόδοξη) ταυτότητα τῶν σημερινῶν ῾Ελλήνων ὑποβαθμίζεται. ῞Οταν γίνεται λόγος γιὰ τὴν ᾿Επανάσταση τοῦ 1821, αὐτὴ ἐμφανίζεται ὄχι ὡς ἐξέγερση γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς χαμένης πολιτικῆς ἐλευθερίας τῶν ῾Ελλήνων, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ ὡς προϊὸν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. ᾿Αποτέλεσμα· ἡ ἀποκοπὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς ρωμαιορθόδοξες ρίζες του, ἀλλὰ καὶ ἡ νομιμοποίηση τῆς ᾿Οθωμανικῆς Κατοχῆς. Γιὰ τὴν ἄρχουσα τάξη ποὺ θέλει νὰ καλλιεργήσει τὴν ὑποταγὴ στοὺς σημερινοὺς ἐπικυρίαρχους, οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, ὡς πρότυπα ἀντίστασης, ἐξέγερσης καὶ ἀγώνα ἐνἀντια στην τυραννία, εἶναι πρότυπα «ἀρνητικά» καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ δυσφημοῦνται καὶ ἡ συμβολή τους ὑποβαθμίζεται. Γιὰ παρόμοιους λόγους ὑποβαθμίζεται ἡ συμβολὴ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀφοῦ οἱ ξένοι ἐπικυρίαρχοι καὶ οἱ ντόπιοι ἐντολεῖς τους ἐπιδιώκουν τὴν περιθωριοποίησή της ἀπὸ συστάσεως τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἔχει καταγγείλει μὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα καὶ ὁ Μακρυγιάννης.
Το πολιτικό καί κοινωνικό πρότυπο τῆς Χ.Δ.
῾Η Χ.Δ. ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας στὴν κοινωνία. Εἶχε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει ὡς κοινωνικὸ πρότυπο τὶς κοινότητες τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ποὺ μὲ ἐλεύθερη προαίρεσή τους τὰ εἶχαν ὅλα κοινά, ἀφοῦ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εἶναι δῶρα Θεοῦ. ᾿Ελευθερία χωρὶς κοινωνικὴ δικαιοσύνη εἶναι δῶρο ἄδωρο γιὰ τοὺς ἀδικημένους καὶ αὐτοκαταργεῖται, στὸ βαθμὸ ποὺ μόνον οἱ ἰσχυροὶ ἔχουν τὰ μέσα νὰ κάνουν χρήση της. Παράλληλα, ὅσοι μὲ τὸ στανιὸ καὶ μέσα ἀνελεύθερα ἐπιχείρησαν νὰ δημιουργήσουν «ἐπίγειους παραδείσους» μὲ ὅραμα τὴ δημιουργία μιᾶς δίκαιης κοινωνίας, ἔκαναν τὴν κοινωνία κόλαση. Προκειμένου νὰ φτάσουμε σὲ μιὰ κοινωνία ἐλευθερίας καὶ δικαιοσύνης, ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση καὶ ἀναγέννηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο στὴ βάση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται τὸ «Μακάριόν ἐστι διδόναι μᾶλλον ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. κ, 35) καὶ τὸ «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆ-σαι». (Ματθ. κ, 28)
Πολλοὶ ἀδελφοί μας νομίζουν ὅτι εἶναι ἀρκετὴ μιὰ τυπολατρικὴ καὶ εύσεβιστικὴ τήρηση ὁρισμένων κανόνων καὶ θρησκευτικῶν ὑποχρεώσεων. Κάποιοι κλαῖνε στὴν ἐκκλησία γιὰ τοὺς φτωχοὺς κάθε Κυριακὴ, ἐνῶ τὴν ὑπόλοιπη ἑβδομάδα δημιουργοῦν φτωχοὺς ἢ ἀνέχονται νὰ δημιουργοῦνται φτωχοί.῞Ομως, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, ἂν δὲν κάνουμε τρόπο καθημερινῆς μας ζωῆς τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ἐὰν δὲν ἀγωνιστοῦμε ἡ ἑνότητα καὶ ἡ κοινωνία τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης νὰ ἐπεκταθεῖ πέρα ἀπὸ τοὺς τέσσερις τοίχους τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ ἐπιδράσει σὲ ὅλη τὴν κοινωνία ὅπου ζοῦμε, στὴν κατεύθυνση τῆς ἐλευθερίας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, τῆς ἄρσης τῆς ἐκμετάλλευσης ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο. («῾Ορᾶτε τοίνυν ὅτι ἐξ ἔργων δικαιοῦται ἄνθρωπος καὶ οὐκ ἐκ πίστεως μόνον». (᾿Ιακώβου β, 24).
῾
Η εὐθύνητοῦ κάθε πολίτη῾Η σημερινὴ κρίση ἀνέδειξε τὴ μωρία ὅσων λογίζονταν «ἔξυπνοι» διακηρύσσοντας ὅτι τίποτα δὲν γίνεται «μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι», καὶ ὅτι μόνον ὁ συμφεροντολόγος ἐπιπλέει· Διότι ἡ κρίση εἶναι κατεξοχὴν ἀποτέλεσμα τοῦ ἀτομιστικοῦ καὶ ἐγωιστικοῦ πνεύματος, ποὺ κυριάρχησε ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βουλιάζουμε ὅλοι μαζὶ σήμερα.
῞Οσοι ζοῦσαν μὲ τὴν αὐταπάτη ὅτι ἦταν πρὸς ὄφελός τους ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸ κοινὸ συμφέρον καὶ τὸ ἀποκλειστικὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὰ ἀτομικά, συντεχνιακά ἢ στενὰ ταξικά τους συμφέροντα, ξυπνᾶνε ἀπότομα καὶ δυσάρεστα. Διαπιστώνουν ὅτι ἡ ἀνοχὴ καὶ συνενοχὴ στὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ στὴ διαφθορὰ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος πληρώνονται ἀκριβά. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς κλεπτοκρατίας, ὄχι μόνο συναισθάνονται ὅτι κάθισαν στὸ σβέρκο τοῦ λαοῦ ἐπωφελούμενοι τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς συνενοχῆς μεγάλου μέρους τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ ἀρέσκονται καὶ νὰ θυμίζουν ὅτι «ὅλοι ὠφεληθήκαμε» ἢ «μαζὶ τὰ φάγαμε».
᾿Εννοεῖται, βέβαια, ὅτι μιὰ μικρὴ ὀλιγαρχία πλούτισε σὲ βάρος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. ῞Ομως, τὸ πέτυχε ἐξαγοράζοντας μὲ μικροπαροχές, ρουσφέτια καὶ ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις τὴν ἀνοχὴ καὶ συνενοχὴ μεγάλου μέρους τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα καλοῦνται νὰ πληρώσουν τὸ λογαρισμό.
῎Αμεσα μέτρα πρώτης ἀνάγκηςΠρὶν εἴκοσι χρόνια, ὁ σερβικὸς λαὸς εἶχε βιωτικὸ ἐπίπεδο ὅμοιο μὲ τὸ δικό μας. ῞Ομως, ἡ Σερβία κατέρρευσε οἰκονομικὰ μέσα σὲ λίγες μέρες καὶ στὴ συνέχεια ὑπέστη βαριὲς ἧττες στὰ ἐθνικά της θέματα, ἀφενὸς διότι ὁ λαός της ἀντιστάθηκε στὶς ἐπιλογὲς τῆς Νέας Τάξης, ἀφετέρου δὲ διότι ἡ πολιτική της ἡγεσία, στὴν καλύτερη περίπτωση, δὲν ἀντιλήφθηκε τοὺς διεθνεῖς συσχετισμοὺς δυνάμεων καὶ παγιδεύτηκε ἀπὸ τὶς δικές της αὐταπάτες.
Τὸ ἴδιο κινδυνεύει νὰ πάθει σήμερα ἡ ῾Ελλάδα, ἡ ὁποία λόγῳ τῆς πολιτικῆς καὶ πολιτισμικῆς της ἰδιαιτερότητας, ἀνέκαθεν ὑπῆρξε «μαῦρο πρόβατο» καὶ στόχος τοῦ διεθνοῦς κατεστημένου καὶ μαζὶ μὲ ἄλλες χῶρες τῆς εὐρωπαϊκῆς περιφέρειας, ἔχει στηθεῖ «στὸ ἀπόσπασμα» ἀπὸ τὶς κυρίαρχες δυνάμεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῞Ενωσης.
Σήμερα καλούμστε νὰ χαράξουμε μιὰ πορεία ποὺ νὰ συνδυάζει ἀποφασιστικότητα καὶ εὐθύνη, μὲ κατανόηση καὶ ἀξιοποίηση τοῦ διεθνοῦς συσχετισμοῦ δυνάμεων. Νὰ συνδυάσουμε τὸν ἀγώνα γιὰ προάσπιση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας καὶ ἀξιοπρέπειας μὲ τὴ σύνεση ποὺ ἀπαιτεῖται, ὥστε νὰ μὴν ἀκολουθήσουμε ἀνεύθυνες πολιτικές, πέσουμε στὶς παγίδες τοῦ διεθνοῦς ἰμπεριαλισμοῦ καὶ προκληθεῖ χειρότερη καταστροφή. ῾Η ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση δὲν γίνεται χωρὶς θυσίες. ῞Ομως, τὰ βάρη πρέπει νὰ κατανεμηθοῦν ὁμοιόμορφα καὶ νὰ πιάνουν τόπο. Τὰ μέτρα λιτότητας ποὺ ἐπιβλήθηκαν, ὄχι μόνον εἶναι ἄδικα καὶ ἐπαχθῆ γιὰ τὸ λαό, ἀλλὰ καὶ βαθαίνουν τὴν ὕφεση καὶ ἀπονεκρώνουν τὴν ἀγορὰ καὶ τὴν οἰκονομία γενικότερα.
Γι’ αὐτό ζητᾶμε, ὡς ἄμεσα μέτρα καὶ κατευθύνσεις πρώτης ἀνάγκης·
᾿Ακύρωση τοῦ Μνημονίου καὶ τῆς Δανειακῆς Σύμβασης ποὺ τὸ συνοδεύει ὡς ἀντισυνταγματικῶν, τόσο ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο ποὺ ἐπιβλήθηκαν καὶ τέθηκαν σὲ ἰσχύ. ᾿Επαναδιαπραγμάτευση μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωση ἀπό μηδενικὴ βάση, μὲ παράλληλη ἀναζήτηση νέων πηγῶν οἰκονομικῆς κάλυψης ἐκτὸς Εὐρωπαϊκῆς ῞Ενωσης καὶ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου. Στὸν ὑπολογισμὸ τῶν ἐλλειμμάτων καὶ στὴν ἐν γένει ἀντιμετώπιση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας νὰ ληφθεῖ ὑπόψη ἡ ἐπιβάρυνση ποὺ προκαλεῖ στὴν οἰκονομία ἡ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα, ἀφενὸς μὲ τὴν αὔξηση τῶν ἐξοπλιστικῶν ἀναγκῶν καὶ ἀφετέρου μὲ τὴν ἀποτροπὴ ἀξιοποίησης τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς Χώρας. ῾Η ὁριστικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἐθνικῆς ἀσφάλειας τῆς ῾Ελλάδας νὰ τεθεῖ καὶ ὡς βάση ἐπίλυσης τῶν προβλημάτων στὴν οἰκονομία.
᾿Επανεξέταση καὶ λογιστικὸ ἔλεγχο τοῦ συνόλου τοῦ χρέους τῆς Χώρας. Συνολικὴ ἐπαναδιαπραγμάτευση μὲ τοὺς πιστωτές.῎Εντοκη ἐπιστροφὴ ἐκ μέρους τοῦ γερμανικοῦ κράτους τοῦ κατοχικοῦ δανείου καὶ τῶν πολεμικῶν ἀποζημιώσεων καὶ συμψηφισμὸ τῆς ἀνωτέρω ὀφειλῆς μὲ τὰ ὅποια χρέη τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους πρὸς τὸ γερμανικό.
Νοικοκύρεμα τοῦ στενοῦ καὶ εὐρύτερου δημοσίου τομέα ἀπὸ μηδενικὴ βάση, μὲ ἀποκλειστικὸ κριτήριο τὴ διαφύλαξη τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τὴν κατάργηση τῶν περιττῶν ὑπηρεσιῶν καὶ ὀργανισμῶν καὶ τὴν περιστολὴ τῶν προνομίων καὶ τῆς σπατάλης ἀπὸ τὸ «βαθὺ κράτος». Παραμονὴ τῶν ΔΕΚΟ ποὺ ἀφοροῦν βασικὲς ἀνάγκες τοῦ πληθυσμοῦ (ἠλεκτρισμός, ὕδρευση, τηλεφωνία, συγκοινωνίες) σὲ δημόσιο ἔλεγχο. ᾿Αξιοποίηση τῆς δημόσιας περιουσίας μὲ ἐθνικά, κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ κριτήρια καὶ μὲ διαφανεῖς διαδικασίες. Κρατικοποίηση τῆς Τράπεζας τῆς ῾Ελλάδος καὶ τουλάχιστον τῶν Τραπεζῶν ποὺ ἰδιωτικοποιήθηκαν τὴν τελευταία εἰκοσαετία καὶ δημιουργία ἰσχυροῦ κρατικοῦ τραπεζικοῦ τομέα, ὁ ὁποῖος μὲ χαμηλότοκο δανεισμὸ θὰ πλήξει τὴν τοκογλυφία τῶν Τραπεζῶν, θὰ ἀνακουφίσει ὑπερχρεωμένα νοικοκυριὰ καὶ ἐπιχειρήσεις καὶ θὰ ἐνθαρρύνει τὴν ἀναπτυξιακὴ καὶ παραγωγικὴ δραστηριότητα, μὲ στόχο τὴν οίκονομικὴ αὐτάρκεια τῆς Χώρας καὶ τὴν ἀπεξάρτηση ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Ε.Ε. Πολιτικὸ ἔλεγχο τῆς χρηματαγορᾶς καὶ ἵδρυση Κοινωνικῆς Τράπεζας ᾿Επενδύσεων. Πάταξη τῆς κερδοσκοπίας τῶν μονοπωλίων, ὀλιγοπωλίων καὶ τῶν μεσαζόντων χονδρεμπόρων. Δημιουργία δημόσιου ὀργανισμοῦ γιὰ τὴν προώθηση τῶν ἀγαθῶν πρώτης ἀνάγκης ἀπὸ τὴν παραγωγὴ στὴν κατανάλωση, μὲ στόχο τὴν ἐξάλειψη τῶν ὑπερκερδῶν τῶν ἀεριτζήδων σὲ ὄφελος τῶν παραγωγῶν καὶ τῶν καταναλωτῶν. Πλήρη καὶ ἄμεση διερεύνηση τῶν εὐθυνῶν ὅσων κερδοσκόπησαν εἰς βάρος τοῦ Δημοσίου ἢ πλούτισαν καταχρώμενοι δημόσιο χρῆμα μὲ ὑπέρογκες προμήθειες ἢ μίζες. ᾿Εξαναγκασμό τους σὲ ἀπόδοση τοῦ πράνομου πλουτισμοῦ μὲ κατάσχεση περιουσιακῶν τους στοιχείων. ᾿Ιδιαίτερο βάρος στὴν τιμολόγηση τῶν προμηθειῶν τῶν Νοσοκομείων τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας καὶ ἀναζήτηση τῆς διαφορᾶς σὲ περίπτωση ὑπερτιμολογήσεων καὶ κερδοσκοπίας. Χάραξη ὑπεύθυνης μεταναστευτικῆς πολιτικῆς ποὺ λείπει ἀπὸ τὴ Χώρα τὰ τελευταῖα 20 χρόνια, μὲ ἀντιμετώπιση καὶ ἐπίλυση τῶν προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουν τόσο ὁ γηγενὴς πληθυσμός, ὅσο καὶ οἱ μετανάστες, χωρὶς ἰδεολογικὲς παρωπίδες καὶ προκαταλήψεις. Διευκόλυνση τῶν μεταναστῶν μὲ ἄλλους προορισμοὺς νὰ ταξιδέψουν καὶ πίεση πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ ῞Ενωση γιὰ κατάργηση τῆς συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ». Μεταρρύθμιση στὴν Παιδεία μὲ στόχο τὴν πλήρη αὐτονόμηση τοῦ Λυκείου ἀπὸ τὴ διαδικασία εἰσαγωγῆς στὰ Α.Ε.Ι. καὶ Τ.Ε.Ι. Προώθηση τῆς δωρεὰν ἐνισχυτικῆς διδασκαλίας στὰ πλαίσια τῆς δημόσιας παιδείας μὲ στόχο τὴν ἐξάλειψη τῆς παραπαιδείας. ᾿Ενίσχυση τῆς ἔρευνας καὶ ἀξιοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ τῆς Παιδείας. Οὐσιαστική ἐκπαίδευση καί ἐπιμόρφωση τῶν ἐκπαιδευτικῶν. ῎Αμεση ἀνακήρυξη τῆς ἑλληνικῆς θαλάσσιας ᾿Ανεξάρτητης Οἰκονομικῆς Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) καὶ ἀξιοποίηση ὅλων τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς Χώρας σὲ στεριὰ καὶ θάλασσα. Κίνητρα σὲ νέους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἀγροτικὴ παραγωγή, ἀκόμα καὶ μὲ παραχώρηση δημόσιας περιουσίας.
῾Ο πρόσφατος νόμος γιὰ τὸν «Καλλικράτη» οὐσιαστικὰ καταργεῖ τὴν Τοπικὴ Αὐτοδιοίκηση καὶ δίνει τὴ χαριστικὴ βολὴ στὴ μακραίωνη κοινοτικὴ παράδοση τῶν ῾Ελλήνων. ᾿Επιβάλλεται πλέον ἡ ἀντίστροφη πορεία· Κάθε «δημοτικὴ» καὶ «τοπικὴ» κοινότητα τῶν «καλλικράτειων» δήμων νὰ ἀποκτήσει τὸ δικαίωμα, ἐφόσον ὑπάρχουν προϋποθέσεις, νὰ ἀνακηρυχθεῖ ἐκ νέου ἀνεξάρτητος ᾿Οργανισμὸς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης. ᾿Ανάδειξη τοῦ Κυπριακοῦ προβλήματος διεθνῶς ὡς θέματος Εἰσβολῆς καὶ Κατοχῆς καὶ ἐγρήγορση σὲ ὅλα τὰ ἐθνικὰ θέματα (Κυπριακό, Αἰγαῖο, Θράκη, Σκοπιανό), ὥστε νὰ άποτραποῦν ἐνδεχόμενες σοβαρὲς συνέπειες ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ τῆς ἀποδυνάμωσης τῆς διεθνοῦς θέσης τῆς Χώρας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐνισχυμένη παρουσία τῆς Νεοθωμανικῆς Τουρκίας. ᾿Εξορθολογισμὸ τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν καὶ ἐξονυχιστικὸ ἔλεγχο τῆς σκοπιμότητας καὶ τῆς νομιμότητας κάθε ἀγορᾶς καὶ παραγγελίας, μὲ τιμωρία καὶ ἀξίωση τοῦ Δημοσίου γιὰ ἀποζημίωση μὲ κατάσχεση τῶν περιουσιακῶν τους στοιχείων, ὅσων κριθεῖ ὅτι προκάλεσαν ἄσκοπες σπατάλες ἢ δωροδοκήθηκαν. Χρέος ὅλων τῶν πολιτῶν εἶναι νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴ συθέμελη ἀνατροπὴ τοῦ ὑπάροχντος πολιτικοῦ συστήματος, ποὺ εύθύνεται γιὰ τὴν κοινωνικὴ παρακμὴ καὶ τὴν κρίση μὲ τὴν ἀνάδειξη νέων ὑγιῶν πολιτικῶν δυνάμεων ἄξιων νὰ ἀναλάβουν τὴ διακυβέρνηση τῆς Χώρας. Στὶς κρίσιμες στιγμὲς ποὺ περνᾶμε, ἡ Χ.Δ. ἀπευθύνει κάλεσμα πνευματικῆς ἀφύπνισης στὸν κάθε πολίτη, στὸν ἀγώνα γιὰ ἕνα καινούργιο ἄνθρωπο σὲ μιὰ καινούργια κοινωνία, μὲ ἄμεσο στόχο τὴν ἀντίσταση στὴν ἐπιχειρούμενη ἀποδιάρθρωση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ στὴν κατάλυση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Χώρας.
῾Η Κεντρική ᾿Επιτροπή
τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας
᾿Αθήνα, Μάϊος 2011
